Vorige week stond hier in het teken van ‘de eerste keer’. Mijn oudste ging voor het eerst naar de middelbare. Voor het eerst een zware boekentas, nieuwe leraren, verschillende lokalen, een kluisje. Maar ook de eerste competitiewedstrijd bij de nieuwe club.
En dan ga je natuurlijk voor een droomstart. Hoe zuur is het dan als je de eerste wedstrijd op de bank moet doorbrengen! En wel vanwege een heuse blessure! Een paar dagen ervoor speelde ze nog nietsvermoedend een oefenwedstrijd. Tijdens het spelen kreeg ze last van haar enkel en het laatste kwartier moest ze daardoor echt afhaken. En in haar geval wil dat heel wat zeggen. Want het is een bijtertje.
Eenmaal thuis bleek er een ei op haar enkel te zitten. Heel vreemd, want ze had niet gemerkt dat ze er een tikkie tegenaan had gehad, of er doorheen was gegaan. Gelijk gekoeld natuurlijk en met het been omhoog. De dag erna zat het ei er echter nog. Hmm, dat was niet goed. Die dag was ook een extra training ingelast. Om ervoor te zorgen dat ze weer fit zou zijn voor de wedstrijd van zaterdag besloten we deze training niet mee te doen. Uiteraard was ze er wel bij. Want ook van kijken kun je leren.
Het toeval wilde dat na afloop ook de fysio op het terrein was. Mooi, even laten controleren en dan lekker zaterdag weer ballen. Althans dat was het idee. Daar dacht de fysio echter anders over. Ik zag het al gelijk aan zijn gezicht toen hij de enkel onderzocht. Maar hoopte natuurlijk dat ik het mis had. Helaas, het gewricht was te los en hij vermoedde een ontsteking. Rust was het devies. En dat betekende tot en met maandag niet voetballen!
Mijn dochter keek hem aan. Dat was toch zeker een grapje? 4 dagen niet voetballen? De eerste competitiewedstrijd missen?! Toen ze zag dat het serieus was keek ze naar mij. Ze zei niets. Maar haar gezicht sprak boekdelen: wat had mij in vredesnaam bezield dat ik haar hiernaartoe had meegenomen? Hoe kon ik haar dat aan doen? Kortom, teleurstelling alom. Maar ja, soms moet je keuzes maken. En dit was er zo één. Ook al viel die in de categorie ‘niet leuk’. Dus zo gebeurde het dat ze haar eerste competitiewedstrijd op de bank doorbracht. Zuur, maar voor een goed doel. Want inmiddels heeft ze al weer getraind. En dat ging goed.
Overigens mocht haar zusje ook haar eerste competitiewedstrijd spelen. En ook daar waren we ver af van een droomstart. De aanloop naar de wedstrijd was al wat rommelig. Maar goed. Het team stond er. Nog een beetje onwennig, dat wel. Want er was behoorlijk wat nieuw bloed in het team. En met pas 2 trainingen in de benen hadden ze een hele kluif aan de tegenstander die al 3 jaar samen voetbalde en elkaar feilloos wist te vinden. We kregen dan ook een lesje voetbal en werden met 15-1 van de mat gevaagd. Maar ach, zo gaat dat soms. Nou ja ’the only way is up’ zullen we maar zeggen.