Andere tijden (2)

Ontdekken dat je ergens talent voor hebt, is natuurlijk leuk. Het hebben van een talent echter is niet altijd makkelijk. Want als je iets goed kan, wat dan? Ben je dan niet ook – op z’n minst aan jezelf – verplicht er iets mee te doen? En hoe ver ga je daar dan in? Probeer je alles er uit te halen wat er in zit? Of stop je zodra je het niet meer leuk vindt?

Zelf had ik in mijn jonge jaren een talent voor zwemmen. Mijn clubkampioen beker is daar nog een stille getuige van. Ik trainde drie keer per week en zwom legio wedstrijden. Maar toen kwam de pubertijd. En had ik er geen zin meer in. Van de één op de andere dag ben ik ermee gestopt. En dat was dat.

Jaren later – inmiddels uit de puberteit – begon het toch te knagen. Wat als ik niet was gestopt? Wat als ik had doorgezet? Hoe ver zou ik dan zijn gekomen? We zullen het nooit weten. En is dat jammer? Ja, misschien wel. Maar dingen gaan nu eenmaal zoals ze gaan. En eerlijk gezegd denk ik niet dat ik de juiste sportmentaliteit zou hebben gehad om de top te bereiken. En dus is het goed zo. Gestopt op het hoogtepunt zullen we maar zeggen.

Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en kunnen we wel stellen dat – in ieder geval mijn oudste twee – dochters een talent hebben voor voetbal. Vanaf het moment dat oudste de bal raakte was haar hart gestolen. Middelste ging eigenlijk op de sport omdat ze het bij haar zus had gezien. Maar ook zij was al snel verslingerd aan het spelletje.

Ze hebben er beiden dan ook al heel wat voor gedaan om zichzelf verder te ontwikkelen. Ze zijn naar clinics geweest, voetbalkampen, techniektrainingen, en looptrainingen. Zijn van voetbalclub gewisseld – oudste zelfs twee keer – en hebben ontelbaar veel selectietrainingen doorlopen. Op de club, bij de KNVB, bij Ajax. En nu klopt de puberteit aan de deur.

Althans, oudste zit er al vol in, middelste staat aan het begin. En ik ben benieuwd of zij hun voetbalfocus blijven houden. Want eerlijk is eerlijk. Je moet niet alleen een hoop voor je sportdroom doen. Maar er ook heel veel voor laten. Oudste vroeg me ooit eens – ze was toen denk ik een jaar of acht à negen – of ik dacht dat ze ooit in het Nederlands elftal zou komen. Ik kon dat toen niet beantwoorden. Immers, dat hangt van zoveel factoren af. En al zou ze alles mee hebben, dan nog kan een blessure roet in het eten gooien. Of toch die puberteit. Dochterlief moest daar toen hartelijk om lachen. Alsof de puberteit haar droom in de weg zou staan! ‘Tsss mam, natuurlijk niet!’

Maar nu is ze vijftien. En ziet ze dat er ook andere dingen leuk zijn. Want toen ze begin dit seizoen niet door was bij de KNVB, zag de wereld er plotseling een stuk minder oranje uit. En kreeg ze ineens een hoop meer vrije tijd. Dat werd nog eens benadrukt toen alle velden vanwege corona gesloten werden. Zo maakt ze dus onverwacht kennis met een leven zonder voetbal. En dat blijkt eigenlijk ook best leuk te zijn.

Maar eerlijk is eerlijk, ze mist het wel. Het rennen op het veld. Even al je energie eruit gooien. Het fysiek bezig zijn. De uitnodiging van een oud-teamgenootje om een paar keer per week met hem te trainen om fit te blijven, was dan ook welkom. En dat twee weken geleden de clubs weer open gingen voor training was helemaal super. Oké de trainingen zijn minder intensief met 1,5m afstand, maar toch. Ze mag het veld weer op. Hoe heerlijk! En toen ze vorige week zondag de docu op de NOS zag over het Vrouwen EK 2017, zag ik toch echt die twinkeling in haar ogen. De focus komt weer terug. Voor zover die echt weg was natuurlijk.

Net als bij middelste dochter overigens. Al heeft ook zij tijdens de lockdown driftig door getraind. Elke week uitdagend huiswerk van Ajax. En ik zag haar dingen doen waarvan ik niet wist dat ze het kon. En zij zelf wellicht ook niet. Maar ze was gefocust. Dus oefende ze net zo lang totdat alles lukte. En dat moest ook wel, want het huiswerk was niet vrijblijvend. Alles moest gefilmd en teruggestuurd naar de trainster voor feedback. En dat niet alleen. Alles wordt verwerkt in een spelersvolgsysteem. Een prof in de dop! En wat een opgave trouwens voor de trainsters, die de filmpjes van al die meiden uit de O9, O11 en O13 moeten bekijken en terugkoppelen naar de speelsters.

En nee, helaas is De Toekomst voor de meiden nog even niet open voor trainingen. Maar deze ervaring pakken ze haar sowieso al niet meer af. Zij heeft even mogen ruiken aan het topsportleven. Mooi getimed, net voor ze echt de puberteit in gaat. En ik zie aan haar dat het smaakt naar meer.

Ook voor haar grote zus overigens. Want die Ajax uitnodiging die oudste net kreeg voordat corona roet in het eten gooide, wil ze stiekem toch wel graag verzilveren.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading