En dan is het maart en lijkt het voetbalseizoen plotseling voorbij. Zomaar ineens. Van het één op het andere moment. Pats. Boem.
En begrijp me niet verkeerd. Heel terecht natuurlijk. Want gezondheid eerst. Maar gek is het wel. Surrealistisch eigenlijk. Net nu de eerste zonnestralen ons landje bereiken. De eerste vogeltjes beginnen te fluiten. Het op zaterdagochtend gewoon weer licht is als je opstaat. Je een keertje niet in de vrieskou of plensbui langs het veld hoeft te staan. Net nu.
En wat dacht je van middelste dochter. Mag ze na een talentendag en drie trainingen door naar het hoofdtraject van Ajax. Heeft ze even mogen ruiken aan het opleidingstraject van een topclub. Mocht ze een fantastisch mooi tenue in ontvangst nemen. En heeft ze dat welgeteld één keer aan gehad. Voor één training. Net nu.
Maar goed, zij heeft het nog beter getroffen dan haar oudere zus. Want ook zij had een uitnodiging op zak. Een hele, heuse, echte. Van Ajax. Aan haar gericht. Via het Hoofd Jeugdopleidingen van haar cluppie naar haar doorgestuurd. Voor drie trainingen. En dan wordt, drie dagen voordat de eerste training begint, landelijk een sociale isolatie ingesteld. En dus blijft voor haar alleen een papieren exercitie over. Net nu.
En is dat leuk? Nee natuurlijk niet. Ik zou liegen als ik zou zeggen als het wel zo was. Maar laten we ook realistisch blijven. Het is gewoon nodig. Heel hard nodig. Want wij zijn (gelukkig) gezond. En dat gunnen we iedereen. Dus als wij hiermee een ietsiepietsie beetje kunnen bedragen aan het voorkomen van verdere verspreiding, dan doen we dat. Vooral nu.
En dus blijven wij thuis. Probeer ik het thuiswerken (want nee, ik heb geen cruciaal beroep, maar zoveel respect en bewondering en dankbaarheid voor al diegenen die dit wel hebben), te combineren met thuisonderwijs voor de jongste. Werkt mijn oudste zich met haar collega’s een slag in de rondte in de plaatselijke supermarkt. In een poging de lege schappen bij te vullen. Zie ik haar en haar zusje vol zelfdiscipline hun schoolopdrachten maken. Of er tussen alle bedrijven door op uitgaan om een rondje te hardlopen en zo hun conditie een beetje op peil te houden. Vooral nu.
En tel ik onze zegeningen. Want nogmaals, we zijn gezond. En we hebben bovendien ook nog eens de luxe van een achtertuin. Waar de oudste twee prima met loopladders, goaltjes en ballen fit kunt blijven. Of de jongste in haar prinsessenjurk kan rondhuppelen. Al dan niet gezellig door de heg kletsend met haar BFF. Waar ik met een kopje koffie van de eerste zonnestraaltjes kan genieten. Of waar we weer even met het gezin samen dingen kunnen doen. Vooral nu.
We zijn pas in week twee van sociale isolatie. En we hebben met de net aangekondigde verscherpte maatregelen waarschijnlijk nog heel wat weken voor de boeg. Maar we gaan het fiksen. Samen. Juist nu.
Let op elkaar. Blijf gezond.