Na maanden van voorbereiding, inzamelacties, trainingen en voorpret was het dan eindelijk zover. De meiden stonden echt op Schiphol. Samen met trainers en staf en natuurlijk een heleboel meereizende ouders. Want eindelijk stond er iets tegenover al die jaren van, in weer en wind, en op onmogelijke tijdstippen, stad en land afreizen: Madrid.
Het mag voor zich spreken dat zo’n grote groep met uitbundige meiden de aandacht trekt. Zo ook in de slurf richting vliegtuig. Voor een man en vrouw stonden drie meiden uit het team. Met hun gesponsorde zwarte presentatiepakken vielen ze natuurlijk gelijk op. Het duurde dan ook niet lang of de vraag kwam wat voor sport ze deden. Hoewel ik het gezicht van de man niet goed kon zien, zag ik aan zijn reactie dat hij het antwoord ‘voetbal’ niet had verwacht. Hij lachte een beetje en zei voor de grap iets van ‘jaja jullie gaan zeker tegen Real Madrid spelen’. Het antwoord van de meiden was onbetaalbaar: ‘jazeker meneer, en tegen Atlético.’ Ik denk dat de beste man de rest van de reis nodig had om hiervan bij te komen.
Eenmaal in Madrid was het pas echt genieten. En wennen. Want de overgang van 9 graden naar 30 plus was toch best groot. De volgende ochtend werd daarom alvast getraind om even aan het veld en de omstandigheden te wennen. Althans dat vermoed ik, want ik zat met tien andere ouders in een huis op zo’n half uur rijden van het hotel en de sportaccommodatie. Wij gebruikten de dag dan ook om Madrid te verkennen. Iemand moet dat ten slotte doen. Toch?
Voor ons ouders begon het dus verdacht veel weg te krijgen van een minivakantie. Maar niet voor lang. Want in de middag stond een oefenwedstrijd gepland tegen Madrid Club de Fútbol Femenino. En in die hitte was dat echt afzien. Ik kan niet anders zeggen dan dat oudste dochter speelde alsof haar leven ervan afhing. En dat had natuurlijk ook een prijskaartje. Want de laatste tien minuten stortte ze gracieus ter aarde en bleef ze oververhit liggen. Een vroegtijdig einde van dit mooie interland, maar ze had alles gegeven en kon met opgeheven hoofd van het veld. Nou ja figuurlijk dan, want ze had wel enige ondersteuning nodig. Langs de kant zijn in ieder geval de nodige waterflesjes over haar heen gekieperd om haar weer wat af te koelen. Na deze goede zorgen van een medevoetbalmoeder, stond ze niet veel later alweer te trappelen om mee te doen. Gelukkig voor moeders, luidde het fluitsignaal echter het einde van de wedstrijd in. Want je kunt het ook overdrijven hè. De wedstrijd eindigde overigens na een mooi schot van de tegenstander, twee buitenspeldoelpunten (want op deze leeftijd spelen ze hier zonder grensrechters) en een foutje van onze kant, in 4-0. Ondanks alle spanning bij de meiden, toch een mooi resultaat.
Om te voorkomen dat dit een uitgebreid verslag van het gehele programma wordt, even een fast forward naar zondag. Want toen mochten we naar Ciudad Deportiva Wanda Alcalá: het stadion waar de vrouwen van Atlético Madrid spelen. In de ochtend speelden onze meiden een wedstrijd tegen het jeugdteam van Atleti zoals ze zichzelf trots noemen. Toen ik die meiden zag, hoopte ik maar dat we de schade konden beperken door onder de dubbele cijfers te blijven. Maar wat had ik het mis! Onze meiden stonden namelijk vanaf de eerste minuut supergoed te ballen! Uiteindelijk werd het slechts 2-0, waarbij één doelpunt helaas ook weer een foutje van ons was. Maar tegen een ploeg als dit is dat helemaal geen schande. Dus ik zeg, muy bien!
En blijkbaar vond de tegenstander dat ook. Want na gedeelde kleedkamerlol, waarbij de shirtjes helaas niet mochten geruild, ging het feest op de tribune verder. De vrouwen van Atlética speelden daar namelijk een competitie wedstrijd tegen Athletic Bilboa. En onze meiden mochten kijken. En dansen. En zingen. En lol maken. Allemaal met de meiden van Atleti. Heel bijzonder zo bleek later, toen we van de fanclub hoorden dat zij dit normaliter niet doen. Een mooi compliment aan ons team dus. En het laat maar weer eens zien dat sport echt verbindt.
Dat er een hoop Nederlandse fans op de tribune stonden, ontging overigens ook Atléticospeelster Merel van Dongen niet. Daar kreeg ze trouwens ook de kans niet voor, al zou ze willen. Want haar naam werd door ons team en de meiden van Atleti luidkeels door het stadion geschald. Ze liet zich echter niet van de wijs brengen en bleek ook naast het veld sportief te zijn. En vooral gewoon een heel leuk mens. Want hoe tof is het, dat je na afloop van een wedstrijd nog even uitgebreid de tijd neemt voor een meet & greet.
En was het nu één grote halleluja reis? Natuurlijk niet. Er gingen dingen mis. En de volgende keer zou je misschien dingen anders doen. Maar dat is altijd makkelijk praten achteraf. Voor nu heerst vooral de euforie van vijf geweldige dagen, waar herinneringen voor het leven zijn gemaakt.