De brief (10)

3 Oktober. Het stond al een tijdje in onze agenda. Makkelijk te onthouden ook. Want op dezelfde dag had middelste dochter een topo toets. Dus er kon weinig misgaan. Toch?

Ware het niet dat ik nogal druk ben op mijn werk. En soms een beetje het gevoel van dagen kwijt ben. Dus afgelopen dinsdag kwam ik zoals gewoonlijk thuis. Onze fantastische oppas zou dochterlief naar training brengen. Dan kon zij van daaruit doorrijden naar huis. En ik kon vast gaan koken voor het andere grut. Gewoon. Zoals we dat iedere dinsdag doen.

Om 18.00 zou de training starten. Vijf minuten daarvoor ging mijn telefoon. Op het scherm zag ik het nummer van moeder T. Haar dochter was één van de ‘ajaxmeisjes‘. We bellen elkaar eigenlijk nooit. Dus dit was op zijn minst opmerkelijk. Ik nam op. Aan de andere kant hoorde ik echter niet de stem die ik verwachtte. Integendeel. Het was een heel bekende stem. Lichtelijk in paniek. “Mam, ik heb KNVB training!”

Oh neee! was ik dat echt vergeten? Gelijk ontstond verwarring. Ik dacht dat ze te laat was en zei haar naar het veld te lopen naar de trainers. En zich daar te melden. Ze antwoordde echter dat ze in de kantine was. Dus zei ik weer dat ze naar het veld moest. En dat ik er zo aan zou komen. Op zich was er weinig reden tot paniek. Ze was er. En ze had voetbalkleren aan. Wat een geluk dat de selectietraining bij onze eigen club plaatsvond!

Weer zei ze dat ze in de kantine was. En dat er niemand op het veld was. Het kwartje begon te vallen. “Maar hoe laat begint het dan?”, vroeg ik. Ondanks de paniek en stress in haar stem, was haar antwoord zeer geruststellend. Half zeven. Opgelucht haalde ik adem. Nog een half uur. Ze was ruim op tijd.

Ik stelde haar gerust. Riep mijn oudste dochter naar beneden en gaf haar de leiding over de keuken. Gelukkig is zij altijd heel flexibel. Ze heeft nog nooit gekookt. Maar ze keek me rustig aan en vroeg wat ze moest doen. Ik legde het snel uit en zei haar dat ik vanuit de auto zou bellen met verdere instructies. Snel griste ik douchespullen bij elkaar en reed naar het voetbalveld.

Eenmaal daar aangekomen bleek net het praatje pot te beginnen. Mijn dochter slaakte een lichte zucht. Mama was er. De training verliep verder prima. Mijn kleine stresskip had door dit alles weinig tijd gehad om zich heel erg druk te maken. Dus had ze alleen last van gezonde spanning. En niet van die alles verlammende onzekerheid.

Ondertussen belde ik naar huis. Was daar alles onder controle? Natuurlijk was het dat. Dat kon ik mijn oudste wel toevertrouwen. Ze had samen met haar jongste zusje gegeten en was nu huiswerk aan het maken. Een gevoel van intense trots maakte zich van me meester. Wat een kanjer was het toch.

Met eenzelfde gevoel keek ik naar mijn middelste dochter. Ik was blij voor haar dat ze de paniek van zich af had kunnen schudden. En één ding wist ik zeker. Dit zou ons nooit meer gebeuren. Volgende week zouden we beter voorbereid zijn.

Net als op 1 november en 8 november overigens. Want een dag na de training ontving ook oudste dochter een oproep voor een nieuwe selectieronde. Niet op onze club, maar een stukje verder weg. Dus die data zijn gelijk genoteerd. Nu alleen nog even op tijd de agenda bekijken. Komt goed.

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

1 comment
UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading