De Brief (20)

*** Omdat ik het schrijven toch niet helemaal kan laten, publiceer ik vanaf vandaag zo nu en dan toch weer een blog.  Wil je op de hoogte blijven van de nieuwste blogs? Abonneer je dan via de widget op de homepage of klik hier! ***

Nu had oudste dochter al een heel leuk sinterklaascadeautje te pakken: een plekje in de MO14 West. Maar ze hoopte natuurlijk dat de kerst nog iets mooiers in petto zou hebben.

Want tussen beide feestdagen in, zouden nog twee activiteiten van de MO14 West plaatsvinden. En daarna zou het wederom wachten worden. Zouden de trainers een keuze maken. Wie zou er wel mee mogen naar het drieluik – een toernooi tegen de andere regio’s – en wie niet? Wie zou zich wel mogen meten met MO14 Zuid en MO14 Noord/Oost en wie niet? Kortom, wie zou de kans krijgen om zich te bewijzen voor een plek in het landelijke team?

Het landelijke team. Ze droomt er al vanaf het moment dat ze haar kicksen voor het eerst aantrok. En nu is het dan eindelijk zo ver. Heeft ze eindelijk de leeftijd dat het kan. En als je er zo dichtbij bent. Zo dicht, dat je het bijna kan aanraken. Dan wil je natuurlijk niet op het laatste moment afvallen. Dus ik wist. Het wachten zou dit keer niet alleen lang, maar ook zenuwslopend zijn.

Maar niets bleek minder waar. Want gelijk na de tweede activiteit werden de speelsters één voor één bij de trainers geroepen. Geen brief. Geen mail. Maar gewoon gelijk de mededeling. En ik was ondertussen thuis. Wist van niets. Want manlief was bij de training. En beleefde dit moment dus met zijn oudste telg. En daar. In die kamer. Hoorden ze de verlossende woorden:

“We nemen je graag mee naar het drieluik.”

Ik weet niet wat er toen door haar heen ging. En of ze dat sowieso liet merken. Maar vanuit de auto belde ze me euforisch op. “Ik zit erbij!!!”

Ongelooflijk. Dat meisje dat op zesjarige leeftijd mededeelde dat ze op voetbal wou. Dat sindsdien nog maar één doel heeft, namelijk profvoetbalster worden. De guppedup van toen, mag zich twee keer gaan melden in Barneveld. Om te laten zien dat zij dat plekje in het landelijke team waard is. Samen met haar voetbalmatties met wie ze de laatste linie vormt op het veld. En met wie ze een ijzersterk kwartet vormt achterin. Want ook zij zijn door. Hoe gaaf.

Dus nu mag ik weer gaan nadenken over hoe ik mijn taxi- en oppasdiensten moet gaan regelen. Want manlief is het eerste halfjaar niet thuis. En mama kan natuurlijk nog steeds maar op één plek tegelijk zijn. En hoewel klonen ineens een heel aantrekkelijk alternatief lijkt, vrees ik toch dat ik weer een beroep moet doen op heel veel lieve mensen om me heen. Want zonder hen, zou de voetbaldroom van mijn dochter allang in duigen liggen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

2 comments
  • Hi Judith, wat fijn dat je toch weer gaat schrijven, erg leuk en wat goed van de meiden . Blijf vooral schrijven naast de dagelijkse hectiek van vader en moeder tegelijk zijn .

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading