De Brief (27)

Het is alweer eind september en traditioneel de periode van de KNVB-uitnodigingen. Gek eigenlijk hoe snel je dat ontwend. Want eerlijk is eerlijk, de KNVB is hier thuis al lang geen onderwerp van gesprek meer.

Middelste dochter had sowieso altijd al een knipperlicht relatie met hen en was inmiddels wel toe aan wat meer vastigheid. En dat heeft ze voor nu absoluut gevonden in Amsterdam. Dankbaar tankt ze hier vertrouwen en zie ik haar groeien.

Maar goed. Zoals ik al zei, het is ineens alweer september. En ontvangt menig meisje ‘De Brief’. En ook al heb je het voor jezelf afgesloten, je ontkomt niet aan een confrontatie met je oude liefde. Want hoe je het ook wendt of keert, als je zelf geen brief krijgt, voelt het toch als een kleine afwijzing. En moet je toch even slikken. Want hoe klaar je er zelf ook mee dacht te zijn, het is toch weer even een speldenprikje als je grote liefde definitief voor een ander kiest.

Middelste dochter hoorde het nieuws dan ook enigszins gelaten aan. Een bijna onzichtbaar slikje en toen rechtte ze haar rug al weer. Ze zag vooral de positieve punten: geen stress, geen overbelasting en nog tijd kunnen spenderen aan vriendinnen en school. Bovendien kan ze tot en met november sowieso nog genieten van haar Amsterdamse avontuur. En dat is haar heel wat meer waard. Het Oranje heeft bij haar duidelijk plaatsgemaakt voor Rood en Wit.

De Oranje knipperlichtrelatie is dan weliswaar definitief voorbij, het hele avontuur heeft haar in veel opzichten sterker gemaakt. Het voetbalboek is dan ook nog niet dicht. En haar voetbaldromen nog niet voorbij. Dus wie weet wat er allemaal nog op haar pad komt. Alles is nog mogelijk.

En daar is ze zelf het levende bewijs van. Want zij heeft dan wel geen uitnodiging van de KNVB maar wel eentje van Ajax. En er zijn meiden bij wie het tegenovergestelde waar is. Kortom, zoveel trainers zoveel smaken. Oranje is niet de enige kleur in het hele spectrum. Zeg nooit, nooit.