Onlangs vroeg iemand ‘wordt het niet weer eens tijd voor een blog in de serie De jongens vs de meisjes‘? Even flitste de vraag door mijn hoofd of dat nog wel nodig was. Anno nu. Met alle aandacht rondom de WEURO, de mooie transfers van een aantal speelsters, de uitzendingen op de NOS. Het lijkt immers of de populariteit niet alleen onder het jonge publiek, maar ook in de media booming is. Maar daar zit ‘m nu net de kneep. Want het lijkt inderdaad zo.
Afgelopen weken kregen we de ene na de andere documentaire te zien. Over ons Rotterdamse cluppie. En hun held. Wat zeg ik? De held van heel Nederland. De jongensdroom die uitkwam. De droom die zelfs supporters van de tegenpartij een traantje deed wegpinken. En wij keken ze allemaal. De huldiging. De extra uitzendingen. De sportjournaals. De kranten met extra reportages. Want hoe gaaf. Na 18 jaar. Eindelijk.
Maar stel je nu eens voor. Dat je voor het allereerst landskampioen wordt? In eigen stadion? Voor duizenden fans? Hoe waanzinnig is dat? Hoeveel gaafs kun je in 1 week op voetbalgebied meemaken? Nog nauwelijks bekomen van die fantastische prestatie in Rotterdam, werden de Amsterdamse vrouwen kampioen! Zelfde unieke prestatie. Met ongetwijfeld hetzelfde euforische gevoel bij de speelsters en staf. En de fans niet te vergeten.
Maar als ik er iets van had willen meekrijgen, had ik er zo’n beetje zelf bij moeten zijn. Want behalve op social media en een enkel krantenberichtje ergens ver weg gestopt, is het geruisloos voorbij gegaan. En de schaarse aandacht díe de vrouwen kregen, haalde soms zelfs de eindredactie niet eens. Getuige het ieniemienieberichtje in het NRC waarbij de vrouwen onder het kopje ’tennis’ een plekje kregen. Ik bedoel maar.
En het allerergste is. Ik ben niet eens verbaasd. Teleurgesteld. Dat wel. Maar niet verbaasd. En dat irriteert me. Want blijkbaar vind ik het heel gewoon dat de vrouwen weinig tot geen aandacht krijgen. En dat anno 2017. Hoe kan het dat de prestatie van deze topsportvrouwen in een paar regels weggezet wordt? Een team waarin nota bene boegbeelden als Daphne Koster en Anouk Hoogendijk (helaas voor het laatst) spelen? Waarom geen docu’s over het vrouwenvoetbal? Waarom geen huldiging? Waarom is het zo oorverdovend stil?
Dus beste Ajax Vrouwen. Het is maar een druppel op de gloeiende plaat. Maar hierbij hulde voor jullie topprestatie. 38 punten in 26 wedstrijden. Slechts 1x verloren en 14 doelpunten tegen. En bijna vanaf het begin van de competitie bovenaan. Een diepe buiging voor deze fantastische prestatie. En ik weet natuurlijk niet of NOC*NSF meeleest. Eigenlijk acht ik die kans heel klein. Maar mochten ze dat wel doen. Dan nomineer ik jullie hierbij voor Sportploeg van het Jaar. Mijn stem hebben jullie.
Helemaal mee eens!! Hulde aan de Ajax dames ploeg! Dat de mannetjes op de redacties en in de diverse besturen hun ogen uit hun hoofd zullen schamen! Al ben ik bang dat dat ook ijdele hoop zal zijn….