Het voelde een beetje als pakjesavond. Je kent het vast wel. Dat gevoel tussen gezonde spanning en blijdschap. Wat zou er in zitten? Alleen wist ik nu het antwoord op deze vraag al. Want ik had er reikhalzend naar uitgekeken. En nu stond ‘ie voor me op tafel. Een grote doos. Snel pakte ik een schaar om de tape los te knippen. Ik deed het deksel open en daar lagen ze. De eerste exemplaren van mijn bundel ‘Voetbalgenen’. Een bijzonder moment.
Want toen ik op 15 januari 2016 mijn allereerste bericht postte, had ik nooit kunnen vermoeden dat ik bijna tweeënhalf jaar later alweer blog nummer 115 zou schrijven. En in mijn stoutste dromen had ik nooit bedacht dat ik 50 blogs hiervan zou bundelen. En toch lag het daar. Het tastbare bewijs van al die mooie avonturen die we de afgelopen jaren mochten beleven.
Wat het extra bijzonder maakt is dat een medevoetbalmoeder het voorwoord heeft geschreven. En niet zomaar een moeder. Nee, niemand minder dan Carolien, de moeder van Oranjeleeuwin Vivianne Miedema, was bereid dit te doen. Wat een enorme eer! En ook iets wat ik nooit en te nimmer had durven dromen.
Ook bijzonder: de coverfoto is – hoe toevallig – gemaakt tijdens de boekpresentatie van Vivianne. Door een andere voetbalmoeder. Het juiste shot op het juiste moment. Het had zo moeten zijn.
Om tot de selectie van 50 te komen, heb ik al mijn blogs weer gelezen. En ik zag de tijd er doorheen gaan. Van een onbekende en onbegrepen sport, nam het meiden- en vrouwenvoetbal een enorme vlucht. Waarbij het EK natuurlijk de geschiedenisboeken in zal gaan als het grote kantelpunt. De Leeuwinnen spelen inmiddels in uitverkochte stadions. Wie had dat twee jaar geleden verwacht? Ik niet in ieder geval.
En zo is deze bundel ineens meer dan zomaar een naslagwerkje voor mijn twee meiden. Maar laat het ook een klein stukje zien van de ontwikkeling die hun geliefde sport heeft doorgemaakt. Maar bovenal geeft het een kijkje in de wereld van mijn meiden. Hoe zij hun sport beleven en wat zij er allemaal voor over hebben. Wat zij meemaken op weg naar hun Oranjedroom. En last but not least gaat het natuurlijk over de planningstalenten die ik moet aanboren om alles geregeld te krijgen. Maar ja, alles voor je kids hè.
Zo kijkend naar de doos voel ik me dankbaar. Voor alles wat ik heb mogen beleven met mijn meiden en wat daardoor op mijn pad is gekomen. Voorlopig kleurt hun horizon nog knaloranje en is er dus nog genoeg om over te schrijven. Dus wie weet, komt er straks nog wel een deel twee. Het zou zomaar kunnen. Soms komen dromen gewoon uit.