Geslaagd

Het is weer de periode van het jaar dat de ene vrije dag de andere opvolgt. Nog maar net bekomen van de Meivakantie, diende Hemelvaartsdag zich al weer aan. Maar helaas zat uitslapen er voor mijn oudste dochter niet in. Ze moest namelijk al om 7.45 uur verzamelen voor een toptoernooi in Leiden.

En dit keer zag ze er een beetje tegen op. Het vroege tijdstip was daar zeker medeschuldig aan. Dochterlief lijkt in dat opzicht namelijk op mij. We zijn meer avondmensen en hebben dan ook altijd wat moeite met de wekker ’s ochtends. Bovendien zat het vorige toernooi nog vers in haar geheugen. Daar moesten ze strijden om de beste plek in de verliezerspoule. En hoewel ze daar aan het langste eind trokken, was dat toch niet de plek waar ze voor gekomen waren. Last maar zeker not least had ze al een paar dagen last van haar knie.

Maar natuurlijk ging ze. Samen met manlief die de dag ervoor na een lange trip weer thuis was gekomen. Leuk dat ze dit samen konden doen. En voor mij gunstig dat ik niet zo vroeg mijn bed uit hoefde. Win-win zullen we maar zeggen. Aan de andere kant. Als thuisblijver weet je natuurlijk nooit hoe het gaat. Ben je afhankelijk van de appjes die ouders ter plaatste sturen. Als ze daar aan denken tenminste.

Gelukkig was onze trouwe reporter ter plaatse om het thuisfront via een app-verslag op de hoogte te houden. En ook manlief wist het toetsenbord van zijn telefoon goed te vinden. Van meerdere kanten kon ik dus op de hoogte blijven van hetgeen zich in Leiden afspeelde. En het ging goed. Heel goed zelfs. Ze  kwamen de eerste ronde goed door. Daarna volgde zowaar de halve finale. Deze wonnen ze met 2-0 en dus gingen ze gewoon naar de finale! Dat was nog eens goed nieuws. Nu nog even afwachten wie de tegenstander zou worden.

Althans, dat waren de berichten op de groepsapp. Via manlief hoorde ik ondertussen dat de knie van oudste dochter roet in het eten gooide. Onduidelijk wat er aan de hand was. Maar ze strompelde over het veld en dat voorspelde weinig goeds. Helaas hadden ze geen rekverband of iets dergelijks mee. Maar tussen de halve finale en de finale zat een uur. Genoeg tijd om nog ergens een verbandje te scoren. De plaatselijke apotheek was dan ook snel gevonden. Dus wie weet kon ze daarmee nog even doorspelen.

IJdele hoop bleek al snel. Het ging echt niet. En dan bedoel ik ook écht echt niet. Want wat had ze die finale graag gespeeld. Niet alleen omdat het om de eerste plek ging. Maar ook omdat bijna haar hele oude team de tegenstander bleek te zijn. En dat is stiekem toch wel heel leuk. Een soort van miniderby. Met enerzijds allemaal vertrouwde gezichten. En anderzijds van beide kanten wellicht nog meer wil om te winnen.

Mijn dochter baalde dus flink. En dat is nog zacht uitgedrukt. Daar ken ik haar goed genoeg voor. Niet kunnen spelen is al een ding. Laat staan niet kunnen spelen in een finale. In de finale. Maar het was zoals het was. Ze moest vanaf de bank toezien hoe haar team uiteindelijk met 3-0 de overwinning zeker stelde. Hoe gaaf. Ze waren gewoon eerste!

Ondertussen zat ik thuis met hen mee te juichen. Want ook al was ik er niet bij, via de app was het allemaal misschien nog wel veel spannender om te volgen. Langzaam druppelden vervolgens de filmpjes en foto’s van de finale binnen. En toen was daar eindelijk de foto waar ik op wachtte. Van mijn dochter. Met de beker. En misschien nog wel belangrijker: met een grote glimlach. Toernooi geslaagd.

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading