Het gesprek

Het voelt een beetje als spijbelen. Het WK is in volle gang. En de Leeuwinnen staan aan de vooravond van hun eerste groepswedstrijd. En ik heb al ongeveer een maand niets geschreven.

Aan de andere kant, je kunt tegenwoordig geen blad meer openslaan of er staat wel een special in over onze Oranjevrouwen. Ook veel bedrijven haken er marketingtechnisch handig op in. Zelfs de NOS is met een hele afvaardiging in Frankrijk en zendt alle wedstrijden live uit op tv. Na het EK 2017 ziet de wereld er ineens een stuk anders uit.

De voetbalbeslommeringen van mijn meiden vallen daarbij natuurlijk in het niet. En toch had ik ineens van de week een cameraman mét verslaggever van EenVandaag Opiniepanel in mijn achtertuin. Ze hadden onderzocht hoe populair het vrouwenvoetbal is en zochten een moeder met voetballende dochters die groot fan zijn.

Tja, en dan is één plus één natuurlijk twee. Of eigenlijk drie in ons geval. Niet dat ik veel boeiends had te melden, zo bleek. Tenminste, het is er op mijn naam, een ‘ja’ en een ‘nee’ geheel uitgeknipt. Ik kon er wel om lachen eigenlijk. Gelukkig bleef er nog wel een lief portretje over van mijn meiden. Vooral de allereerste penalty die mijn oudste ooit maakte, bracht mooie herinneringen boven. Sowieso was het al leuk om door alle oude foto’s en filmpjes te struinen naar de voetbalavonturen van wel eer. Dat alleen al was deze opname meer dan waard.

Los van dit korte tv optreden, stond het hier in huis ook in het teken van de aanstaande transfer van oudste dochter. Drie jaar geleden had ze de overstap gemaakt naar een andere club. Een keus die ze toen niet makkelijk maakte, maar niet anders kon. Ze wilde immers zo lang mogelijk en zo hoog mogelijk bij de jongens blijven spelen. En dat kon op haar oude cluppie niet, waar ze de boodschap had gekregen dat ze naar de meiden moest.

Het was 2016 en ze was toen 11 jaar. In onze ogen te jong om verder dan de gemeentegrenzen te kijken naar een andere club. We vreesden er wel een beetje voor. Want niet veel clubs stonden ervoor open om een meisje in een jongensselectie op te nemen. Zeker toen niet. Ze werd echter met open armen ontvangen bij een plaatselijke club. Hier mocht ze in dat seizoen zelfs met een jaar oudere jongens meedoen. Het seizoen erna speelde ze nogmaals in de JO13-1, nu als tweedejaars. En afgelopen seizoen werd ze aanvoerder van de JO14-1 waarmee ze ongeslagen kampioen in de hoofdklasse werd.

Maar na drie mooie jaren en enkele goede gesprekken met haar huidige trainers en die van de JO15-1, was de conclusie dat het wellicht verstandig was om om zich heen te gaan kijken. Op zoek naar een club waarin ze niet alleen nu, maar ook in de toekomst (bijvoorbeeld op dispensatie) op hoog niveau kon blijven spelen. Ze had immers een Oranjedroom.

En weer was ik huiverig. Ten eerste wilde ik niet weer van club wisselen. Je wilt ook ergens iets opbouwen. Bovendien, zo’n club ziet je aankomen. Ze is toch een meisje. En dan heb je natuurlijk zelf ook nog wel voorkeuren. Zo stond er één club heel hoog op haar lijstje. Een club die een fantastische jeugdopleiding heeft. Misschien wel de beste in onze regio. Maar het leek redelijk kansloos om hiervoor in aanmerking te komen. Het huidige team daar, draaide hartstikke goed, speelde hoog, stond aan de vooravond van de halve finale voor de Beker (die ze overigens wonnen) en was op haar positie goed bezet. Bovendien speelden er nauwelijks meisjes.

Maar wie niet waagt, wie niet wint. Dus trok ik toch de stoute schoenen aan en nam contact op. En tegen alle verwachting in mocht ze een keer meetrainen. Aanvankelijk met een team een jaar jonger, maar na twee trainingen kreeg ze dan toch de kans om zich te laten zien in haar eigen lichting. Eerst een half uur, daarna een hele training.

En toen kwam daar Het Gesprek. Gelijk na de laatste training. Hét moment suprême waarin ze zou horen of ze welkom was. Ze had er zelf een hard hoofd in. De laatste training was in haar ogen namelijk niet lekker gegaan. Ze kwam dan ook een beetje sip het veld af. Teleurgesteld in zichzelf, omdat ze deze unieke kans had verpest. Met een knoop in haar maag en ietwat gespannen voor wat er ging komen, liep ze achter de HJO naar binnen.

En het ongelooflijke gebeurde: ze zagen wat in haar! Wilden haar gewoon een kans geven! Ze kon het bijna niet geloven. De hele weg naar huis straalde ze van geluk. Volgend seizoen komt ze gewoon uit voor de club van haar eerste keus. En dat niet alleen. Ze gaat ook nog eens met deze JO15-1 in de derde divisie spelen.

En hoewel ze drie mooie jaren heeft gehad in het rood-wit, waarvoor ze haar trainers ontzettend dankbaar is, trok ze afgelopen weekend toch met veel trots haar nieuwe blauw-witte shirt aan. Een shirt dat ze nog heel lang hoopt te dragen. Haar droom is nu bijna compleet. Want eerlijk is eerlijk, na deze stap lonkt er eigenlijk nog maar één kleur shirtje. En dat is Oranje.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

2 comments
  • Hoe gaaf ik dat!! Wat je schrijft klopt helemaal; het moet je gegund zijn (naast het aankunnen uiteraard maar dat staat buiten kijf 😉 )én je moet een club vinden die hoog speelt en waar je welkom bent!! Hoop ooit ook dat wij zover mogen komen. Heel veel succes Sophie, het gaat je lukken!

    • Dankjewel Angela! Ja het is inderdaad een mix van gunnen en kunnen. En een beetje geluk hebben. Maar volgens mij zijn jullie ook al heel goed op weg ?

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading