Nog niet zo lang geleden had mijn middelste dochter het op school over die ene belangrijke vraag. Die vraag die voor veel kinderen bijna onmogelijk te beantwoorden is. En waar veel volwassenen zelfs nog mee worstelen. ‘Wat wil je later worden?’ Tijdens het avondeten kwam het ter sprake. En toen ontpopte zich een wonderlijk gesprek.
Oudste dochter: “En wat zei je?”
Middelste dochter: “Oh, iets met dieren. Olifanten of dolfijnen of zo.”
Oudste dochter [kijkt niet begrijpend]: “Hè? Maar wil je dan geen voetballer worden?”
Middelste dochter [kijkt niet begrijpend terug]: “Natuurlijk wel!”
Oudste dochter: “Maar waarom zeg je dan iets met dieren?”
Middelste dochter: “Nou gewoon. Voetballer word ik sowieso wel. Maar ik moet ook eten kunnen kopen en zo.”
Hoppa! In een gesprekje van nog geen halve minuut legde ze haar vinger op de zere plek van het Nederlandse vrouwenvoetbal. Een betere elevator pitch had ik niet kunnen bedenken. Want ze heeft natuurlijk een punt. Hoeveel topvoetbalsters kunnen vandaag de dag zeggen dat ze kunnen leven van hun sport? Dat ze er niet naast hoeven te studeren of te werken? Tuurlijk, er zijn een paar uitzonderingen. Met een paar goede sponsordeals. Of bijverdiensten in de media. Of ze voetballen in het buitenland natuurlijk. Niet dat dat per definitie een vetpot is. Maar het is al een enorme luxe als je je als vrouw 100% met voetbal bezig kunt houden.
Best gek eigenlijk. Want waar waren de dolle mina’s toen het over gelijke rechten voor voetballende vrouwen ging? Vonden zelfs zij deze sport niet geschikt voor hun seksegenoten? Wel baas in eigen buik, maar niet in eigen sport? Toch wel een beetje een gemiste kans. Logisch dus dat de speelsters van nu nog steeds het pad aan het vrijmaken zijn voor de volgende generatie.
En gelukkig maar. Want Hope (Solo) gloort aan de horizon. En Alex (Morgan) en Carli (Lloyd). En dichter bij huis Vivianne. En Manon. En Mandy. En Sherida. En Dominique. En Shanice. En Daphne. En Anouk. En Jill. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe gaaf. Mijn dochters hebben heldinnen waar ze tegenop kijken. Rolmodellen waar ze zich aan spiegelen. Ze hebben het getroffen.
En nee, we zijn er nog niet met het Nederlandse vrouwenvoetbal. Maar we maken nog steeds stapjes vooruit. Wedstrijden komen vaker op TV. Sinds kort zendt de NOS zelfs wekelijks een samenvatting uit van een wedstrijd uit de Eredivisie Vrouwen. Er worden transfersommen betaald. We hebben mee gedaan aan het WK en bijna (ja echt bijna, want wat zaten we er dicht bij!) aan de Olympische Spelen. En dit jaar zelfs een EK in eigen land! De ene mooie boost na de andere!
Dus wie weet. Gaat mijn middelste dochter als ze later groot is tijdens de winter- of zomerstop naar het Dolfinarium. Of Artis. Of op vakantie naar Afrika. Gewoon. Omdat ze de rest van het seizoen geen tijd heeft. Omdat ze dan fulltime bezig is met haar carrière als profvoetbalster.