Nee. Nee, echt niet. Neehee. Ik doe echt niet mee. Echt, echt, echt niet. Oh, jullie hebben er nu te weinig? Ah ok. Nou vooruit dan maar.
Dat was ongeveer de samenvatting van vorige week zaterdag. Tijdens het jaarlijkse mix-up toernooi op de club. Een toernooi waarbij de juniorenteams door elkaar worden gehusseld om een onderling toernooitje te spelen. Met rond het middaguur dé wedstrijd van de dag: de kiddo’s tegen hun mama’s.
En ik was niet van plan om mee te doen. Echt, no way dat ik tegen mijn dochter zou spelen. Kansloze actie. Want ik bak er natuurlijk helemaal niets van. Dat zou een totale walk-over worden. En dat zou ik dan natuurlijk nog heel lang moeten aanhoren.
Maar ja, er waren nu minder moeders dan vorig jaar. En van de moeders die wél meededen kwamen de meeste uit het team van middelste dochter. Dus wat doe je dan? Toch maar even manlief gebeld dus. Hij zou wat later komen en kon dan gelijk even mijn voetbalschoenen meenemen. En mijn scheenbeschermers. Ook niet onbelangrijk.
En zo stond ik daar dus. Met nul conditie. Zonder enig balgevoel. We speelden op een half veld. Maar na één sprintje naar voren kon je me al hijgend van het veld afdragen. Geen idee trouwens wat ik voorin te zoeken had. Want we speelde natuurlijk met name op onze helft. Hopeloos te proberen om het aantal tegendoelpunten nog een beetje binnen de perken te houden. Net niet gelukt zullen we maar zeggen. Want we werden natuurlijk finaal ingemaakt door onze koters.
Maar leuk was het wel. Ik had al sinds januari niet meer gevoetbald. Een combi van te veel last van blessures en werk dat het niet meer toeliet. Ondertussen waren onze twee trimvoetbalteams natuurlijk wel doorgegaan. En daar zit behoorlijk wat voetbaltalent in. Dus ik werd niet echt gemist. Eerlijk gezegd, liep ik alleen maar in de weg. Ik had mij dan ook niet aangemeld voor het 7×7 trimvoetbaltoernooi op onze club. Maar ja. Na dit intermezzo tegen onze kids kroop het bloed toch wel weer waar het niet gaan kon.
Overmoedig stuurde ik dan ook een berichtje in de groepsapp van middelste dochter. Wellicht konden we een team formeren? Het was redelijk kort dag – het toernooi is al volgende week. En we hebben natuurlijk nul trainingsuren gemaakt. Dus ik verwachtte weinig animo. Maar voordat ik het wist hadden we een team bij elkaar. Ongetwijfeld team kansloos, maar hey, er was ook een derde helft. Dan moesten we het daar maar van hebben.
En nu zijn we dus druk bezig met het bedenken van een teamnaam. En dat is nog best lastig zo blijkt. Ondertussen lacht oudste dochter zich rot. Want ze vond het natuurlijk supergaaf dat ik vorige week zaterdag meedeed. Maar ik ‘rende als een meisje’. En dat bedoelde ze niet als compliment. En één wedstrijdje was nog tot daar aan toe. Maar een heus toernooi? ‘Mam, weet je dat echt wel zeker?!’
Nou nee. Natuurlijk weet ik dat niet. Maar als je mikt op de laatste plek, is ’the only way alleen maar up’, zullen we maar zeggen.