Karakter

Daar was hij dan eindelijk. Je uitnodiging van de KNVB. Je had al veel brieven zien komen voor je zus. En nu was er dan eindelijk eentje voor jou. Een beetje spannend was het wel. Want ook al had je al een beetje kunnen afkijken bij je grote zus. En ook al was de selectie activiteit op je eigen club. En ook al kende je een aantal meiden die ook waren uitgenodigd. Uiteindelijk moest je het toch zelf doen.

De eerste keer ging dat ook goed. Vooraf hadden we besproken dat het vooral om het plezier ging. En dat het al supergaaf was dat je überhaupt was uitgenodigd. Het bleek namelijk een selectie te zijn voor het MO12/13 team voor komend seizoen. En je bent pas 9. Dus hoe cool is dat. Maar dat betekent ook dat de kans dat je wordt geselecteerd heel klein is. En dat het dus een hele eer was dat je hierbij mocht zijn. De opdracht was dus vooral ervan te genieten.

En dat deed je. Je zat in een groepje met 2 meiden die je kende. Het zonnetje scheen. Je had er zin in. Je ging er dan ook onbevangen in. Geen vuiltje aan de lucht. Maar daardoor werd ik ook even op het verkeerde been gezet. Want de 2e keer was het anders. Ik had er geen acht meer op geslagen dat het misschien wel spannend kon zijn. De kop was er immers af. Dit keer ging ik er dus onbevangen in. Ook nu was de temperatuur weer heerlijk en liep je vastberaden het veld op. Maar daar gebeurde iets. Ergens tussen het moment dat de groepsindeling voor die dag bekend werd gemaakt en je je naar het eerste onderdeel moest begeven.

Dit keer zat je niet bij bekenden. En vanaf het eerste moment zag ik het aan je. Je voelde je niet op je gemak. Je stond wel op het veld, maar je was er niet. Je blik zocht de mijne. En ik zag de hulpeloosheid in je ogen. Ik probeerde het te negeren. Misschien dat het weg ging als we er geen aandacht aan schonken. Maar natuurlijk wist ik stiekem dat het zo niet werkte. Je moest naar een ander deel van het veld. Verder bij mij vandaan. Ik liep niet mee. Wilde je niet laten breken door te dicht in de buurt te zijn. Maar op een gegeven moment wenkte je me. Dus toen moest ik wel. Jullie kregen een drinkpauze op de middenstip maar jij liep naar mij toe. En je gaf je over. Aan het reddeloze gevoel. Het gevoel van onmacht. En onzekerheid. De druk werd je te veel.

Ik vroeg me even af waarom we er überhaupt waren. Wat deden we hier? Maar al snel liet ik die gedachte los. Het ging om jou. Jij voelde je om wat voor reden dan ook niet veilig genoeg en wilde er mee stoppen. Een lieve moeder naast ons, praatte je moed in. Haar dochter vond het ook spannend. En haar dochter kende zelfs helemaal niemand. Dat maakt je wat sterker. Je was niet de enige. Ook andere meiden vonden het spannend.

Ik gaf je een keuze. Stoppen, de trainers bedanken en naar huis gaan. En niet meer terugkomen voor de laatste selectieactiviteiten. Of blijven en proberen het beste ervan te maken. Zonder te weten wat je keuze zou worden liep je terug naar de middenstip. De drinkpauze was voorbij. Je legde je bidon neer en liep door naar het volgende veld. Je zette al je angst aan de kant, herpakte je zo goed als je kon en voegde je bij je groepje. Op karakter ging je door! Wat een overwinning op jezelf!

Supertrots op zoveel kracht stond ik naar je te kijken. Want hiermee liet je niet alleen zien hoe sterk je bent. Je kon daarna ook met opgeheven hoofd het veld af. En misschien had je dit keer niet genoten op het veld. Maar toen je eraf kwam des te meer. Want je had het gewoon geflikt. Chapeau!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

2 comments
UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading