Deze week stond dé wedstrijd op het programma. Geen derby. Geen klassieker. Geen kampioenswedstrijd. Maar gewoon een ouderwetse battle. Tussen de seksen wel te verstaan.
Mijn oudste dochter mocht het namelijk met haar KNVB-team opnemen tegen haar eigen team. De meiden versus de jongens. En hoewel er helemaal niets op het spel stond – het was immers maar een oefenpot – ging het natuurlijk wel ergens om. Want die jongens wilden niet verliezen van een paar meiden. En de meiden wilden laten zien dat zij niet voor de jongens onderdeden. En voor mijn eigen dochter stond uiteraard nog iets als eer op het spel. Kortom, een krachtmeting pur sang.
Voor mijn dochter was het dan ook zaak dat ze topfit zou zijn. Iets wat niet helemaal vanzelfsprekend was. De week ervoor kreeg ze tijdens de training namelijk nog last van haar knie. Dusdanig last dat ze de training moest staken (en dat zegt heel wat in haar geval) en zaterdag niet een hele competitiewedstrijd kon meespelen. Maar goed. Inmiddels was het een week na het knie-akkefietje en voelde ze zich goed. Ze hoopte dan ook dat ze tegen haar eigen team niet gewisseld zou worden. En wie weet zelfs weer aanvoerder mocht zijn.
Ondertussen speelde zich op de groepsapp een ander fenomeen af. Na het bekende bericht van datum en tijdstip van verzamelen, kwam de eveneens bekende oproep voor rij-ouders. Normaliter geen enkel probleem. Meestal is er een overschot aan (met name) vaders. Onze kroost heeft namelijk een zeer betrokken en vrij fanatieke aanhang. Tijdens een wedstrijd kunnen de thuisblijvers de perikelen altijd uitstekend volgen via WhatsApp. Ondertussen staan langs de lijn tal van coaches die weten wat er goed gaat. En fout. En wekelijks kunnen we een mooi verslag teruglezen op de website.
Deze keer liep het echter anders. De oproep stond nog niet op de app of de ene na de andere vader meldde zich af. Zou dat komen omdat aan het eind van de oproep stond dat het tegen de KNVB meiden was? Of zouden ze echt niet kunnen? Omdat het om 18.00 uur verzamelen was op een doordeweekse avond? Dat werk roet in het eten gooide? Laat ik maar van het laatste uitgaan. Al vraag ik me natuurlijk stiekem wel een klein beetje af hoeveel afzeggingen er waren geweest als het een oefenpotje tegen Ajax was geweest. Maar hoe het ook zij, het maakt niet uit. Voor alle kids was uiteindelijk voldoende vervoer. En dat was het belangrijkste.
Ondertussen waren wij al op de club van bestemming. De meiden dromden gelijk weer samen. Leuk om te zien hoe ze toch al best een hechte groep zijn. Terwijl ze elkaar maar één keer per week zien. Ik praatte wat met een ouder en ondertussen kwam ons team aanrijden. En dat was best gek. ‘Ons team’ was ineens de tegenstander. Maar ik ken die jongens natuurlijk gewoon. En hun ouders. Normaliter sta ik met hen langs de lijn. En nu zat ik bij het andere team. Hun tegenstander. Heel verwarrend allemaal.
Uiteindelijk koos ik ervoor om tijdens de wedstrijd toch bij de KNVB-ouders te staan. Want eerlijk is eerlijk. Ik was toch wel voor de meiden. (Sorry jongens!). Al vrij snel kwamen ze echter met 0-1 achter te staan. Via een onterechte penalty vonden wij langs de kant. Iets wat mijn dochter achteraf overigens tegensprak. Zij had namelijk een overtreding gemaakt. Bewust. Als laatste redding om een doelpunt te voorkomen. Maar goed. 0-1 achter dus. Niet veel later werd er echter een prachtig doelpunt gemaakt door één van de meiden. Gevolgd door nog een bizar mooie goal. Na een goed spel en een duidelijk betere partij voor de meiden, gingen we met een minieme 2-1 voorsprong de rust in.
In de tweede helft liep het echter een stuk minder. Waar dat aan lag? Geen idee. Er waren wat wisselingen aan onze kant. En misschien hadden de jongens in de rust wel gehoord dat ze de meiden best mochten aanpakken. Hoe het ook zij. De jongens scoorden al snel twee doelpunten. We begonnen ‘m al een beetje te knijpen langs de kant.
Ten slotte werd ook nog eens mijn dochter gewisseld. En die keuze is uiteraard helemaal aan de coach. Maar jammer is het wel. Want dit was een wedstrijd die ze volledig had willen spelen. Liefst als aanvoerder (wat ze overigens niet was). En ja, dat geldt natuurlijk voor alle wedstrijden. Maar aan deze zat toch een speciaal tintje.
Tot overmaat van ramp volgde er nog een doelpunt aan de andere kant. De wedstrijd die zo mooi begon, eindigde daarmee uiteindelijk in een 2-4 nederlaag. De eer van de jongens was gered. En die van mijn dochter? Tja, die heeft nog een revanche nodig vrees ik.