Na een intensief voetbalseizoen is het natuurlijk goed afkicken met een EK in eigen land. Maar een zomervakantie is geen vakantie zonder voetbalkamp. Aldus geschiedde.
Dit keer mocht oudste dochter naar de KNVB in Zeist. En wat het voor haar extra bijzonder maakte was dat ze dit keer bleef slapen. Iets waar ze vooraf nog even over twijfelde. Niets namelijk zo lekker als je eigen bed. Maar uiteindelijk ging ze dan toch overstag. En dat bleek een goede keuze.
Want hoewel de meiden op het kamp veruit in de minderheid waren, bleef hiervan toch een klein groepje overnachten. Dus al dat meidengrut sliep samen op een kamer. Een grote gezellige boel dus. Overdag lekker voetballen en in de avond geinen met de meiden. Een mooie combi. En een fantastische ervaring voor iemand die altijd alleen maar tussen de jongens balt.
En ze had geluk. Niet alleen kon ze die week zelf ondervinden hoe de Oranjeleeuwinnen trainen. Ze mocht ze ook nog eens ontmoeten. Want hoe toevallig. Net in de week dat zij er was trainden de Leeuwinnen op het complex in Zeist. De laatste open training voor de kwartfinale.
Maar hoe fantastisch ze het echt had gehad bleek pas toen we haar die vrijdag ophaalden. Enerzijds had ze weer aardig wat gewonnen: twee medailles en een voetbal wel te verstaan. Gewonnen in twee individuele prestaties en in een teamprestatie. Maar de grootste winst was af te lezen van haar gezicht. Toen ze op ons af kwam lopen na de afsluitende voetbaldemonstratie. De geweldige belevenissen van die week gevangen in één blik. Een grote, gelukkige glimlach van oor tot oor. Geen twijfel mogelijk. Ze had enorm genoten. En ze had de schorre stem die hoorde bij een week lang zonder ouders op kamp.
Kortom, moe maar voldaan keerden we huiswaarts en vertelden we haar dat we kaartjes hadden voor de kwartfinale de volgende dag. Top natuurlijk. Maar doe zaterdag liep ze als een zombie rond. En veel tijd om bij te komen had ze niet. Want we zouden ook nog eens naar de fanzone gaan in Doetinchem. Om vervolgens met de Oranjemars naar het stadion te lopen.
Ik parkeerde de auto dicht bij het stadion. Van daaruit was het ongeveer een kwartiertje lopen naar het fanplein. Normaal zou ze haar hand daar niet voor omdraaien. Maar nu keek ze me aan alsof ik gek geworden was. Toen ze zag dat ik geen grapje maakte verzamelde ze haar allerlaatste restje energie en liep mee.
Ik had medelijden. Het duurde nog een paar uur voor de wedstrijd zou beginnen. Zou ze het vol houden? “Ja”, bleek al snel. Want eenmaal op het fanplein aangekomen, zag ze een paaltjesvoetbalveld. En tja, dan kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Ze liep er naar toe. En met iedere stap die ze dichter bij kwam leek er wat moeheid van haar af te glijden.
Een bal en een veld. Meer was er niet nodig. Ze had zojuist het beste medicijn gevonden. En dat de Leeuwinnen ook nog eens wonnen, maakte het feest compleet. De vakantie had niet beter kunnen beginnen.