Nieuwe fase

Soms komen er dingen op je pad die je vooraf nooit had kunnen bedenken. En die daardoor onverwacht leuk blijken te zijn. Dit overkwam oudste dochter vorige week.

Het begon allemaal met een appje. Van de voorzitter van haar oude cluppie. Dat de trimvoetbalvrouwen op zoek waren naar een trainer. En of dat iets was voor dochterlief. Ik knipperde even met mijn ogen. Was ze daar niet veel te jong voor? Ik bedoel, dit is een groep in de leeftijd van 35+. En die plus moet je behoorlijk ruim zien.

Tegelijkertijd zou het natuurlijk ook een super ervaring voor haar zijn. En stiekem ook wel leuk omdat het precies de groep is die ik zelf ooit mocht (mede)oprichten. Een soort van een ‘van-moeder-op-dochter-momentje’, zeg maar.

Om niet gelijk te hard van stapel te lopen, leek het me wel zinvol om de dames in kwestie eerst maar eens te vragen, of zij dat überhaupt zagen zitten. Training van zo’n guppedup. Zij waren echter positief en dus bleef er nog maar één vraag over.

Want wat vond dochterlief er zelf eigenlijk van? Ik bedoel, training krijgen is toch nog net even iets anders dan training geven. En bovendien, de meeste trainers starten met het trainen van de jonkies. En daar voldeed deze doelgroep natuurlijk niet bepaald aan (sorry dames, maar in de ogen van een vijftienjarige is alles boven de twintig gewoon ‘oud’).

Maar dochterlief reageerde gelijk enthousiast. Mits ze het kon combineren met haar vakkenvuller bijbaantje. En ze even op weg geholpen kon worden door de huidige trainer. Want ze had natuurlijk geen idee van het niveau, het type oefeningen etc.

En zo kwam het dus dat oudste dochter vorige week langs het veld van haar oude cluppie te vinden was. Bijgestaan daar haar oude coach. En onder het toeziend oog van moeders. Want het was natuurlijk toch best een beetje spannend zo’n eerste keer. Dus om de drempel wat te verlagen – en omdat ik ‘mijn’ team al heel lang niet had gezien – liep ik even met haar mee en bleef ik kijken tot de warming-up begon.

En daar stond ze dan. Mijn kleine grote meis. Met haar armen over elkaar voor de groep om eerst een kennismakingsrondje te doen. Een beetje timide, maar ze stond er mooi wel. En het team was echt super. Ze benaderen haar zo ongedwongen dat het ijs gelijk gebroken was. Ik was niet meer nodig en keerde trots huiswaarts.

Wie had dat drie jaar geleden gedacht. Tijdens die kop koffie aan de keukentafel. Toen we voorzichtig de eerste ideeën bespraken om een trimvoetbalteam voor vrouwen op te richten. Helaas moest ik op een gegeven moment afhaken. Te blessure gevoelig. En oké, ik geef toe, ik bakte er ook weinig van. Dus het was geen groot verlies voor het team. Maar toch. Jammer was het wel.

Maar de kern van de groep van destijds is er nog steeds. Sommige van hen recreatief. Anderen spelen zelfs mee in 7×7 competitieverband. En nu mag mijn dochter deze ontzettende leuke powervrouwen training geven. De cirkel is rond.

Oh, en mocht je nu denken, leuk dat wil ik ook! Er is altijd plek voor meer vrouwen. Dus meetrainen kan altijd. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat zowel het team als de trainster erg leuk zijn 🙂

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

3 comments
UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading