Oud en nieuw

31 december 2020. De laatste dag van wat we wel een historisch jaar mogen noemen. Want 2020 was in meerdere opzichten uniek. Zeker ook op sportief gebied.

In januari bleek maar weer dat je, zelfs bij een stakende scheids, een vriendschappelijke wedstrijd op een beschaafde manier kunt afsluiten. Een mooi voorbeeld van hoe het ook kan.

Februari was de maand van het begin van nieuwe avonturen. Zo ontdekte oudste dochter dat ze een talent had voor het geven van trainingen. Aan een groep van 30 plussers. Ga er maar aan staan als net vijftienjarige. Ik zeg: chapeau. Ondertussen kreeg middelste dochter te horen dat ze na drie talenttrainingen geselecteerd was voor het hoofdtraject van Ajax. Wat een fantastisch bericht was dat! Toen ze vier jaar geleden als achtjarige guppedup de allereerste talenttraining op de Toekomst mocht volgen was dat natuurlijk al heel bijzonder. Maar dat het nu een serieus vervolg kreeg was echt ongelooflijk. Want dit waren toch wel de eerste voorzichtige stapjes naar het verwezenlijken van haar voetbaldroom. Het was dan ook bijna surrealistisch toen ze op een zondagmiddag in maart haar kledingpakket in ontvangst mocht nemen als start van het hoofdtraject.

Tja maart. Een maand die absoluut een plek zal krijgen in de Nederlandse geschiedenisboeken. En ook hier in huis bracht het natuurlijk wat reuring te weeg. Want alle voetbalactiviteiten werden per direct gestopt. En dan dus ook echt álle activiteiten. Een zuur bericht voor oudste dochter. Want ook zij had een uitnodiging op zak uit Amsterdam. Voor maar liefst drie trainingen. Tot nu toe had zij qua geboortejaar altijd achter het net gevist. Maar nu ging voor haar dan ook eindelijk een droom in vervulling. Op papier dan. Want de trainingen werden om verklaarbare redenen afgelast. Of eigenlijk uitgesteld naar het najaar. Maar toch. Ze gingen evengoed niet door. En dus werd haar droom wederom ‘on hold’ gezet.

April en mei stonden vooral in het teken van zichzelf fit houden. Oudste deed dit door wekelijks met een oud teamgenootje te trainen. Middelste kreeg elke week uitdagend huiswerk van Ajax waarin ze zichzelf iedere keer weer overtrof.

In juni mochten de meiden dan toch eindelijk weer naar de club. En kon er toch niets als selectietrainingen plaatsvinden. Voor oudste dochter best spannend. Want ze speelde pas één seizoen bij deze mooie club. En dat seizoen was natuurlijk aardig ingekort. Had ze zich voldoende kunnen laten zien? Ja, zo bleek in het eindgesprek. Ze mocht naar de JO16-1 waar ze vijfde divisie (de nieuwe naam voor de oude tweede divisie) zou gaan spelen. Wat een geweldige start van de zomervakantie.

Deze stond overigens even niet in het teken van voetbal, maar van een andere liefde. Ook voor jongste dochter trouwens, wiens liefde bij een andere ‘bal’ ligt, namelijk bij de bal van ballet.

Waar februari nog de maand was van een nieuw begin, stond september in het teken van definitief afscheid. Zo kregen zowel middelste als oudste dochter geen uitnodiging voor de KNVB. Gelukkig was er ook goed nieuws in deze maand. Want voor middelste dochter werden de trainingen weer hervat bij Ajax.

In oktober mocht oudste dochter haar trainerstalent laten zien tijdens een 7×7 toernooi. En dat niet alleen. Omdat het last minute een thuistoernooi werd, werd ze ineens ook medeverantwoordelijk voor de organisatie ervan. Een mooi leerproces volgde. Middelste dochter kreeg ondertussen een fantastische kans en schitterde in een mooie productie van de KNVB. Waarbij ze ook nog eens erachter kwam dat niet alles de eindmontage haalt. Helaas werd deze maand ook duidelijk dat de riemen weer wat strakker aangetrokken moesten worden. De maatregelen werden aangescherpt, de Vrouwen Eredivisie kreeg uiteindelijk terecht meer erkenning (weliswaar na een flinke hoos protesten toen deze tak van sport wel werd stilgelegd en die van de mannen niet, maar toch) en oudste dochter zag weer een streep gaan door haar Ajax avontuur.

Toen brak november aan. En mocht ik even dagdromen tijdens de 61′ minuut van de wedstrijd NL-USA. Wat sowieso natuurlijk al een fantastisch mooi affiche was.

En nu is het dus alweer 31 december. En blijkt dit gekke jaar behoorlijk wat mooie momenten te hebben opgeleverd. Zo terugkijkend besef ik me maar weer eens wat een geluk we hebben gehad. Dat we er als gezin zo goed doorheen zijn gerold. En dat de enige negatieve testen hier in huis, juist ontzettend positief waren. Dat we geen afscheid hoefden te nemen van dierbaren. En ‘gewoon’ ons werk thuis konden voortzetten. We zijn enorme bofkonten.

Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat dit ook voor jullie geldt. En dat 2021 voor iedereen een fantastisch mooi, sportief, maar vooral gezond jaar wordt.

Ontzettend dank voor weer een jaar lezen van mijn hersenspinsels. Met name ook aan al mijn trouwe lezers buiten de landsgrenzen. Ik heb geen idee wie jullie zijn, maar thank you, Xièxiè, Vielen Dank, merci beaucoup, muchas gracias!