Roadtrip

Oudste dochter zit momenteel in 3 HAVO. En dat betekent dat ze nu middenin haar profielkeuzetraject zit. Pffff. Hoe ingewikkeld om op je 14e te moeten kiezen wat je later eventueel wil worden. Helemaal als je enige echte droom een carrière als profvoetbalster is.

En dat is natuurlijk een mooie droom. Een droom die zelfs voor heel even, heel dicht bij leek. Maar die helaas na het bericht van vorige maand ook ineens bruut uiteenspatte. En nu verder weg lijkt dan ooit. Hoog tijd dus om die Oranje stip op de horizon even te parkeren en zich te concentreren op het hier en nu.

Gelukkig wordt tegenwoordig veel aangereikt om je keuze wat makkelijker te maken. Zo moest ze onlangs een stagedag lopen bij een bedrijf. Omdat ze al een keer bij mij op kantoor was geweest, zocht ze nu iets anders. Maar wat. En bij wie? Ik bedoel, met haar net 14 jaar, heeft ze natuurlijk nul werkervaring en loopt ze dus waarschijnlijk alleen maar in de weg. Bovendien moest het ook nog eens op een door school bepaalde dag zijn. Op die dag kregen ze namelijk speciaal vrij hiervoor. Een dag die ook nog eens in de carnavalsperiode viel.

Kortom, een onmogelijke opdracht zo leek het. Een oproepje op facebook dan maar? Ik twijfelde even, want ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met dit medium. Met alle social media eigenlijk. Voor mijn werk is het belangrijk, maar soms zou ik het liefst al mijn accounts wissen en weer lekker in mijn comfortabele off-line bubble gaan zitten. Maar ja, het heeft ook zijn voordelen. Want je bereikt in één keer wel veel mensen. En facebook liet me niet in de steek. Want ik het bericht nog niet geplaatst, of ik kreeg al een aantal fantastische reacties.

En één daarvan stak er met kop en schouders bovenuit: mijn dochter mocht een dagje meelopen bij Flowsports! Hét managementbureau in vrouwenvoetbal! Hoe gaaf is dat? Toen ik het mijn dochter vertelde maakte haar voetbalhart een sprongetje en stond ze echt te stuiteren van blijdschap.

Enige kleine dingetje was, dat het bureau in Enschede zit. En dus op ongeveer anderhalf uur rijden hier vandaan. Maar alsof het zo had moeten zijn, had ik net op die dag een afspraak op ons hoofdkantoor in Hengelo. We konden dus samen een mini roadtripje maken naar het oosten van het land.

En zo had ik ineens, op een doordeweekse dag, drie uur quality time met mijn oudste. En ik genoot er met volle teugen van. Op de heenweg namen we uiteraard nog even door wat ze allemaal wilde weten. Voor haar opdracht op school en voor haar zelf. Maar daarna bleef nog genoeg tijd over om het over tal van andere dingen te hebben. Want eerlijk is eerlijk, in de waan van alle dag schiet dat er vaak bij in. Maar nu, zo samen in een auto, rijdend over die langgerekte weg, werd ik weer even deelgenoot van het puberleven van mijn oudste. Een heerlijke afwisseling van mijn anders zo saaie woon-werkverkeer ritje.

Op de terugweg hoefde ik weinig te zeggen. Want dochterlief vertelde aan één stuk door enthousiast over haar ervaring. Zo had ze Myrthe Morrees ontmoet, een heuse mail mogen opstellen, een stagiaire geïnterviewd en een filmpje gemaakt. Kortom ze had haar ogen uitgekeken. En wist nu nog zekerder dan voorheen dat voetbal haar toekomst was.

Maar helaas, voorlopig is er nog geen ‘voetbalprofiel’ dat ze kan kiezen. En dus moet ze toch gewoon weer aan de bak met de reguliere schoolvakken. Maar het sportvuurtje in haar is weer verder aangewakkerd. Haar doelen zijn weer even bevestigd. En die Oranje stip, die fonkelt als nooit tevoren.