Als ik thuiskom van mijn werk, hoef ik me over het algemeen geen zorgen te maken over mijn avondvulling. Want naast eten voorbereiden voor de meiden, staat er elke dag wel een taxirit gepland.
Zo is er altijd wel iemand die een voetbaltraining heeft. Gelukkig worden de dagen inmiddels wat langer. Regelmatig pakken de meiden tegenwoordig dan ook weer de fiets. Scheelt mij een hoop heen en weer gesjees. Om nog maar te zwijgen van het genot voor jongste telg die eens ook lekker van haar avondje thuis kan genieten.
Dus hoewel de ritjes in de afbouwfase waren, kwam er afgelopen week wel heel erg abrupt een einde aan. Ik was namelijk voor mijn werk een weekje in San Francisco. Ja ik weet het. Heel naar, maar iemand moest het doen. Dus ach dan offer je je graag op toch?
Omdat manlief ook op reis was, betekende dit dat de oma-oppascentrale overuren maakte. Ik had dan ook een heel schema voorbereid. Zodat ze precies wisten wie, wanneer, waar, hoe laat zou moeten zijn. Ik kon dan ook met een gerust hart vertrekken.
Eenmaal in San Francisco had ik weinig tijd om de taxiritjes echt te missen. Maar vandaag kwam daar verandering in. Ik had namelijk een vrije dag. En die besteedde ik zoals te verwachten, namelijk als toerist. Na een bezoekje aan ‘The Rock’ slenterde ik over de kade van Fisherman’s Wharf. Na een paar koude dagen scheen eindelijk de zon. Het uitzicht was prachtig. En ik genoot. Nu ja, heel even dan. Want het voelde stiekem toch wel een beetje als vakantie. En bam! Gelijk kwam daar het schuldgevoel om de hoek.
Want naast alle dagelijkse beslommeringen, werk, school, huiswerk en entreetoets van middelste, had ik maandag de training van oudste dochter gemist. Evenals de training van middelste op dinsdag. En die van hen beiden op donderdag. Ook de KNVB wedstrijd van oudste afgelopen woensdag tegen een jongsensteam was volledig aan me voorbij gegaan. En die ze nog wel heerlijk gewonnen ook! Ik hoefde me ook niet druk te maken om de wedstrijden van zaterdag. Niet over het klaarleggen van alle voetbalspullen. Of over wie met wie mee zou kunnen rijden. Geen planning voor wie wanneer wat zou moeten eten. Of dat er nog een was gedraaid moest worden. En ga zo maar door. En hoewel ik vaak naar een moment als dit had uitgekeken – heerlijk even niets – voelde ik me nu toch wel een ontaarde moeder.
Er zit dus niets anders op dan straks de winkelstraat even in te lopen. En een hele lading aan souveniers kopen. Of kleding. Of voetbalschoenen. Of, nou ja, maakt niet uit wat. Ik ga ze gewoon lekker verwennen. Dat hebben ze wel verdiend. En ik ook.