Sportzomer

Alsof het EK voetbal, de Tour de France, de Olympische Spelen en de Formule 1 nog niet genoeg zijn, viert ook hier in huis de sportzomer hoogtij. En net als in het echt, gaat dat gepaard met hoogte- en dieptepunten.

Laat ik maar bij het laatste beginnen (dan zij we daar maar vanaf). Oudste dochter ontving geen uitnodiging voor de selectietrainingen Oranje O16. En dat terwijl er maar liefst 80 meiden een gooi mochten doen naar die felbegeerde plek voor het Nordic Tournament. Best een beetje gek als je op het één-na-hoogste divisieniveau speelt, tussen de jongens van je eigen leeftijd. Blijkbaar is er ergens een punt geweest dat ze is afgeschreven. We zullen er nooit het fijne van weten. Maar jammer is het wel. Meedoen en afgetroefd worden door iemand die beter is, voelt toch altijd beter dan helemaal geen kans krijgen.

Tegelijkertijd moet ik bij dit soort momenten altijd denken aan de wijze woorden van een groot voetballer. Want ook dit nadeel heeft een absoluut voordeel. Zo hebben we alle stress die zo’n selectie met zich meebrengt, nu niet. En ook de mega teleurstelling als je hoort dat je er niet bij zit, slaan we lekker over. Maar nog belangrijker: gisteren mocht ze haar HAVO diploma in ontvangst nemen. Een belangrijk moment wat ze anders gemist zou hebben. Oh, en en passant, sleepte ze ook nog haar Cambridge English examen binnen. En hoewel beiden niets met sport hebben te maken, vind ik het in deze coronatijd absolute topprestaties.

Voor het volgende sportmoment, moet ik toch echt even het podium geven aan jongste dochter. Zij komt weinig voor in dit blog, want geen voetbalster. Desondanks verdiend ze hier toch echt een eervolle vermelding. Zij mocht vorige week namelijk haar B-diploma in ontvangst nemen. En nog leuker: de maatregelen waren net versoepeld, dus manlief en ik mochten er zelfs bij zijn. Wie had dat gedacht, dat ik dat warme, plakkerige, naar chloor ruikende zwembad had gemist. Maar wat een feest om daar te zijn!

En dan last, maar zeker not least: de megaprestatie van middelste dochter. Hiervoor moet ik even een klein stukje terug in de tijd. Tien weken om precies te zijn. Op een druiligere dag besloot ze namelijk dat ze judo wilde toevoegen aan haar sportieve loopbaan. Waarom? Omdat het niet alleen leuk is, maar ook fysiek, goed voor je mentale ontwikkeling, je coördinatie, je motoriek en je core stability. Een mooie aanvulling op voetbal dus. En laten we eerlijk wezen. Niemand minder dan Jackie heeft het jaren gecombineerd. Geen speld tussen te krijgen dus.

Vanwege corona waren de eerste drie trainingen buiten op een plein. Weinig echt judo dus. Maar ze liet zich niet weerhouden. En na drie weken mocht ze dan toch echt de zaal in. Hier moest ze houtgrepen leren en zich weer bevrijden. Leren vallen, rollen en werpen. Best eng ook, want als dertienjarige moet je dan toch wel even wat grenzen over. Maar ook best bijzonder, want waar veel jongens en meiden op deze leeftijd juist ophouden met judo, ging zij er juist voor.

En dus stond ze daar, met haar witte band, tussen allemaal jongere kinderen die al veel verder waren dan zij. Maar ze ging door, hield vol en werd steeds zelfverzekerder. Met gisteravond als absoluut hoogtepunt. Want tijdens de laatste les werd ze door haar judomeester naar voren geroepen. En totaal onverwacht, zonder er zelf ook maar één seconde op gerekend te hebben, mocht ze de gele band in ontvangst nemen. In zeven weken tijd van nul naar geel. Als dat geen topprestatie is, dan weet ik het ook niet meer. Deze sportzomer kan niet meer stuk.