Strikvraag

Het allereerste diploma van mijn dochters. Ik kan het me van de beide oudste nog goed herinneren. Wat een mijlpaal. De eerste stapjes naar volwassenheid. Over een paar jaar is de jongste telg aan de beurt. Helaas weet ik nu echter dat dit hele diploma één grote farce is.

Want zo staande langs het voetbalveld vraag ik me toch echt af hoe ze het in godsnaam hebben gekregen. Werd het gewoon random uitgedeeld toen ze een jaar of vijf waren? Of konden ze het echt? En zijn ze het daarna miraculeus vergeten? Was het een eenmalig ‘ik-heb-laten-zien-dat-ik-het-kan-dus-nu-maakt-het-niet-meer-uit’ dingetje?

Ik heb het over het veterstrikdiploma. Want ongeloofelijk hoe vaak die dingen los gaan op het veld. Of zou het toch aan het type veter liggen? Ze zijn immers niet de enige bij wie dit gebeurt. Sommige kids nemen zelfs niet eens meer de moeite om hun veter vast te maken. Gaat toch weer los lijken ze te denken. Of ze zijn er zo aan gewend dat ze het niet eens meer merken.

Persoonlijk lijkt het me hoogst vervelend. Ik moet dan ook steevast de neiging onderdrukken om het veld op te rennen en er eens een goede knoop in te leggen. Maar ze zien me aankomen! Moeders die even de veters strikt.

Maar toch vraag ik me af of het wellicht niet ook aan de veter zelf te wijten is. Want zo’n ontzettende prutsers kunnen al die kids toch niet zijn? Aan de andere kant. De leeuwinnen schijnen er weinig last van te hebben. Of valt het me dan minder op?

Hoe het ook zij. Het is bloedirritant. Nou ja. Dat vind ik ten minste. Mijn meiden vinden het vooral irritant als ik er iets van zeg.