Afgelopen maandag had oudste dochter haar stagedag bij de KNVB. Best een spannende dag. Want het zou het laatste selectiemoment zijn voor de MO14 West. Althans, als ik het allemaal goed heb begrepen.
Want deze keer volgt de ene selectieronde de andere op. Dat bleek al uit de laatste brief. Hier stonden namelijk nog veel te veel namen op. Bovendien was het een uitnodiging voor slechts twee activiteiten. Tijdens het welkomstpraatje voorafgaand aan de eerste activiteit werd dit bevestigd. Na de twee activiteiten zouden er nog acht à tien meiden afvallen. De overgebleven groep mag zich dan MO14 West noemen en weer twee activiteiten doen. Daarna krijgen de beste meiden uit dat team een uitnodiging voor een toernooi in januari. En dat is dan weer een selectiemoment voor het landelijke team. Volg je het nog?
Kortom, we wachten nu weer met spanning af of ze tot de definitieve selectie van de MO14 West behoort. En woensdag is het Sinterklaas. Dus hopelijk komt de KNVB Sint een mooi cadeautje brengen. Hoe gaaf zou dat zijn? Al moet ik zeggen dat ze afgelopen maandag al een leuke surprise hebben gekregen.
Want de stagedag werd afgesloten met een wedstrijd. En daar waren natuurlijk tenues voor nodig. Stiekem vroeg ik me al af of ze inmiddels in de damesmaat M van twee jaar geleden zou passen. Of zou het net als vorig jaar toch een maatje S worden? Ze had zich in ieder geval al voorbereid op een te lange broekrok en mouwen tot op haar knieën. Met daarover een veel te groot, lelijk, vaalgrijs trainingspak – dat waarschijnlijk nog was gedragen door de leeuwinnen van weleer.
Maar niets van dit al! Want na twee jaar in oude, oversized kleding te hebben gelopen, lag er nu een gloednieuw setje klaar. Inclusief trainingspak. In de juiste maat. Getailleerd. En het mooiste van alles: de shirtjes waren oranje! Wauw! Wat een mooie verrassing was dat. Niks hijsen en sjorren tijdens de wedstrijd. Maar gewoon lekker spelen in kekke tenues.
Vanaf de tribune zag ik dat ze rugnummer 23 had. Dus ik grapte nog tegen de medemoeders dat ze niet in de selectie zat. Onzin natuurlijk, want er zou drie keer een half uur worden gespeeld. In wisselende samenstellingen. En iedereen zou evenveel speeltijd krijgen. Maar het nummer intrigeerde me wel. Want het was niet een nummer dat ze zelf zou kiezen. En dat gold blijkbaar voor meer meiden.
Zou het op alfabetische volgorde zijn gegaan? Nee, dat leek uitgesloten. Er waren immers maar 25 nummers en zij zou dan ergens halverwege eindigen. Maar wat bleek? Het was op volgorde van lengte gegaan. Huh? Lengte? Die kleine gup van mij was de op twee na grootste van het team? Wanneer was dat gebeurd? We kwamen beide niet meer bij van het lachen. Ze heeft haar groeispurt namelijk nog niet echt gehad. En in haar klas behoort ze steevast tot de onderste regionen. Lengte was voor haar dus altijd best een dingetje. En nu dus een van de langste. Een avond vol verrassingen.
Maar goed. Het tenue was toch wel de kers op de taart. Gaaf dat ze dat nog mocht meemaken. Want of ze het vaker aan mag weten we natuurlijk niet. Als ze door is, wordt het sowieso niet dit tenue. Dat was namelijk geleend van de MO13 zo bleek. Wat het dan wel wordt blijft nog even een grote verrassing. Net als wie het gaat dragen.
Dus, lieve Sinterklaas kapoentje, gooit u alsje-alsje-alsjeblieft een mooie KNVB Brief in haar schoentje? Heel veel dank namens de taxi Piet.