Degenen die mij via social media volgen weten het al: mijn oudste dochter heeft het goed gedaan tijdens The Scouts tv bij FC Utrecht. Het zou dan ook voor de hand liggen om dit blog daaraan te wijden. Over hoe het was en hoe ze het heeft ervaren. En dan eindigen met de tv-uitzending waarin ze veelvuldig te zien was. Maar vandaag is dit podium voor mijn middelste dochter. Want hoewel zij niet met een beker naar huis kwam, heeft ze wel degelijk gewonnen.
Want wat zou jij doen, als je 9 jaar bent en goed in voetbal, maar het verschrikkelijk vindt om beoordeeld te worden? Als je wilt laten zien wat je kunt, maar de zenuwen je lijf overnemen? Als je het liefst nog beter wil worden, maar de druk van prestatie vaak verlammend werkt? Als je graag en heel veel wil voetballen, maar het doodeng vindt om tussen onbekenden te spelen?
Ik weet niet wat ik zou doen. Maar waarschijnlijk zou ik in zo’n geval proberen om dit soort situaties zoveel mogelijk te mijden. Lekker een balletje trappen in mijn eigen tijd. En vooral de druk niet opzoeken.
Zo niet mijn dochter. Hoewel ze liever niet op de voorgrond staat, wint de liefde voor voetbal het toch telkens van de angst om te falen. En wil ze toch altijd meedoen aan clinics, talentdagen of andere leuke voetbalactiviteiten. En soms pakt dat goed uit. Vergeet ze de druk die ze vooral zichzelf oplegt. En komen er mooie dingen op haar pad. Zoals de Ajax talentdagen. En de wedstrijd tegen Ajax 08.
Maar soms lukt het niet. Zoals tijdens de opnames van The Scouts. Langs de kant zagen we het al. Ze begon voortvarend, maar langzamerhand zag je de onzekerheid toenemen. Ze wilde zo graag! Maar ze blokkeerde. Mijn moeder instinct wil haar dan vooral uit zo’n situatie halen. Het veld oprennen en haar meenemen. Maar natuurlijk weet ik ook wel dat dat niets uithaalt. Dus hoop ik op zo’n moment dat het snel voorbij is.
En altijd verbaast mijn dochter mij dan weer. Want op de een of ander manier lukt het haar om niet op te geven. Om niet bij de pakken neer te zitten. En zich er iedere keer weer doorheen te slaan. En ongeacht de uitslag van zo’n dag, overwint ze telkens weer zichzelf.
En ik? Ik ben dan supertrots op haar. Want ze doet het maar mooi wel! Mijn kleine held! En ook al heeft ze de prijs dan niet in de wacht gesleept, in mijn ogen is ze een winnaar. En deze overwinning is meer waard dan alle bekers bij elkaar.
Dank je Mike! Maar eerlijk is eerlijk, ze maken het ons ook wel heel makkelijk om dit voor ze te doen. Want het plezier dat zij eraan beleven is het meer dan waard! Mooi om te zien dat ze op zo’n jonge leeftijd al zo’n passie hebben.
Mooi geschreven. Je hent idd 2 hele fanatieke meiden en vind het leuk om er 1 daarvan te mogen trainen.
Je mag trots zijn op je meiden. Maar je meiden mogen ook trots op jullie zijn. Jullie gaan overal met ze naar toe wat maar met voetbal te maken heeft en ze daardoor heerlijk hun favorite hobby kunnen uitvoeren.