Nou, het was me het weekje wel. Over sportief gesproken. En het eind is nog niet in zicht. Sterker nog, ondanks dat het toernooiseizoen nog moet beginnen, kunnen we er alweer drie afvinken.
Om te beginnen mijn middelste dochter. Vorige week had ze op maandag training bij haar clubteam en dinsdag bij de KNVB. Woensdagochtend had haar school een sportieve ochtend gepland: een lijnbal toernooi tegen alle scholen uit onze stad. En oh ja, ze hadden nog een coach nodig. Zonder enige kennis van dit spel gaf ik me dus op. Om na 1 minuut nadat ik in de zaal was gearriveerd al enigszins spijt te krijgen van deze spontane actie.
Want het was dus in een zaal. Binnen. Met groep 8 kinderen. Heel veel groep 8 kinderen. Zeg maar meer dan 120. En mèèèèèn wat kunnen die veel geluid produceren! Een paar oordopjes zouden geen overbodige luxe zijn geweest. Enfin, we gingen aan de bak en deden het redelijk in onze poule. We wonnen er een aantal, speelden twee keer gelijk en moesten een verlies incasseren. Ik zag onze kans op winst dus in rook opgaan. Maar wat bleek, in onze poule ging het bij alle teams op en neer. De einduitslag bleef dan ook reuze spannend. En uiteindelijk werd ons team op doelsaldo – met slechts 3 punten verschil – eerste in de poule. Wat een ontknoping. En ontlading. De meiden in mijn team kregen een enorme stoot adrenaline. En dat hadden ze nodig ook.
Want drie kwartier later werden ze alweer op het voetbalveld verwacht. Voor hét toernooi van het jaar: het schoolvoetbal. Het hele jaar wordt hier al naar uit gekeken. En zowel bij de kids als bij menig ouder bereikt het fanatisme op deze middagen altijd een hoogtepunt. Net als destijds bij mijn oudste dochter, is het ook voor mijn middelste altijd een zwaar toernooi. Als enige voetbalster in de klas, zijn alle ogen namelijk op haar gericht. En zelf wil ze natuurlijk ook alles geven. Dit is immers haar sport. Dus verliezen is geen optie.
Maar ja, na twee trainingen en een lijnbaltoernooi, moet je ook realistisch zijn. Je lijf heeft nu eenmaal ook rust nodig en tijd om te herstellen. Al zag ik daar niet veel van terug. Want de winst van die ochtend gaf een hoop energie. Er stonden dus heel wat paardenstaarten te stuiteren langs het veld. Zo ook mijn dochter. Al zag ik wel dat ze probeerde haar energie te doseren. Ze bleef een beetje op het midden hangen zodat ze makkelijk naar voren of naar achter kon indien nodig. Daardoor kon ze ook een paar mooie voorzetten geven waardoor meerdere meiden in het team de kans kregen om te scoren. En dat lukte. Uiteindelijk werden we ook hier – wederom op basis van doelsaldo – eerste in de poule. En voor de tweede keer deze dag voelde mijn dochter die fijne overwinningseuforie.
Moe maar voldaan ging dochterlief naar huis. Even bijkomen van alles. Nou ja, heel even dan. Want ze had in de avond weer een training op de club. En daar wilde ze koste wat kost naar toe. Want ze wilde zaterdag niet op de bank beginnen omdat ze een training had gemist.
En ondanks dat ze donderdag compleet instortte, speelde ze zaterdag weer een goede wedstrijd. Evenals oudste zus overigens. Die de zondag erna ook nog eens mocht invallen bij een toernooi van de één jaar jongere JO13-1. Deze prachtige Cordial Cup, werd gespeeld op onze club. En het niveau was bijzonder hoog. Ons (hoofdklasse) team, moest het opnemen tegen 2e en 3e divisie teams. En als underdog van het toernooi maakten we natuurlijk totaal geen kans. Maar of het nu aan het lekkere weer lag, aan de top organisatie, aan de zomertijd, of aan de hoofdprijs – de winnaar mocht naar de finaledag in Tirol – het team deed het best goed. Uiteindelijk streden ze om plek 9 t/m 12. Helaas verloren ze een penaltyreeks waardoor de 11e plek het hoogst haalbare werd. En eerlijk is eerlijk, 11e van de 16 in dit spelersveld, daar had vooraf niemand op gerekend. Een prestatie waar het team trots op kon zijn.
Afgelopen week werd het iets rustiger op sportief gebied. Naast de gebruikelijke trainingen stond voor middelste dochter nog een wedstrijd van haar KNVB team tegen haar eigen team gepland. Helaas ging deze vanwege het onweer niet door. In plaats daarvan werd de kantinevloer gebruikt om performance oefeningen te doen. En eerlijk is eerlijk, ik doe het ze niet na. Planken, heupcrossovers, bruggetjes. Mijn spieren sprongen spontaan in een kramp, alleen al van het kijken.
Maar goed, het hoort er allemaal bij. Want die Oranjedroom is er nog steeds. En daarom gaan we vanavond extra genieten. Mijn oudste dochter en ik. Als voorbereiding op dat hele mooie, grote toernooi in juni. Want dankzij een lieve moeder zitten we vanavond op de tribune te kijken naar Nederland – Mexico. Kijken. Genieten. Leren. En hopelijk juichen. Heel veel juichen. Ik stop de oordopjes vast in mijn tas.