Uitdagingen

En dan ben je zomaar geselecteerd voor de KNVB MO12 Overstijgend. Hoe gaaf is dat. Vorige week ontving ze het goede nieuws. Meteen de dag na de laatste selectietraining. Ze hoefde dit keer dus niet lang in spanning te zitten. Ik was niet thuis toen ze het las. Maar via de telefoon kon ik de uitzinnige vreugde meebeleven. Wat was ze blij. Maar bij mij begonnen toen de hoofdbrekens. Want ik zag wel wat uitdagingen opdoemen.

De eerste was eten. Want ja, ik blijf moeder hè. En een goede maaltijd is belangrijk. Zeker voor een sporter. Maar ja, wanneer dan? En wat? Een kleine situatieschets: dochterlief zit al in de brugklas en heeft op woensdag tot en met het 7e uur les. Dat betekent dat ze om 15.20 uur klaar is en met een beetje geluk om 15.30 thuis. Maar ja. 2 uur later wordt ze bij de training verwacht. En dat is niet helemaal in de buurt. Sterker nog, we moeten over de ring Amsterdam. Filegevoelig stukje zullen we maar zeggen. Dat betekent dus rond 16.15 uur vertrekken. De training duur tot 19.30 uur. Daarna nog douchen. Zijn we rond 21.00 thuis.

Kortom, eten moet klaar staan als ze uit school komt. Maar op dat tijdstip heeft ze natuurlijk nog niet heel veel trek. Een klein hapje dan. Voor het idee. En iets van salade of zo voor op de terugweg in de auto. Niet heel erg vullend. Maar wel in de categorie gezond. En makkelijk mee te nemen. Goed. Maagje dochterlief check. Zelf eet ik dan wel als ik thuiskom of zo. Want de kantine ter plaatse biedt niet veel meer dan koffie of thee. Uit een thermoskan.

Uitdaging 2 was van een hele andere categorie. Want hoe gaat ze daar komen? Wederom een situatieschets: de eerste training was al gelijk de week erop. En dat was afgelopen woensdag. En laat dan net het schoolvoetbal van middelste dochter op het programma staan. En o ja, wie was daar ook weer coach van? Precies. Geen nood zou je denken, want manlief is er ook nog. Oh nee. Chips. Die zit dan voor zijn werk in het buitenland. Wat nu?

Hoewel mezelf klonen natuurlijk de beste optie was, was dat ook de minst realistische. Dus toch maar even oma gebeld. En ook hiervan een (korte) situatieschets: zij wonen in Zuid-Limburg. Gelukkig springen ze altijd graag bij als het nodig is. En laten ze uiteraard geen kans onbenut om de kleinkinderen weer even te zien. Plan de campagne kon dus worden gemaakt. Oma zou bij de jongste telg blijven, ik zou met middelste dochter naar schoolvoetbal gaan en opa met de oudste dochter naar de KNVB training. Iedereen blij.

So far so good. Op de bewuste woensdag stond oma rond 15.30 uur een lekker soepje te maken en een omelet te bakken. Alle voetbalspullen lagen klaar. En net toen ik dacht dat ik alle uitdagingen had gemanaged, kwam er gewoon weer een nieuwe om de hoek. Of eigenlijk op het pad. Bij de voordeur. Want op het moment dat ik mijn jas aantrok om richting schoolvoetbal te gaan, zag ik dat oudste dochter haar fiets parkeerde. Leuk, dacht ik nog. Kan ik haar nog even succes wensen. Maar toen ik de deur open deed, zag ik een meisje staan dat helemaal overstuur was.

Wat bleek, ze was op school ziek geworden en had zich door het laatste uur heen geworsteld. Dat was namelijk een toets en die wilde ze koste wat kost toch nog even maken. Maar het ging echt niet meer. Bonkende hoofdpijn. Misselijk. Rillerig. Ze wilde eigenlijk alleen nog maar slapen. Maar ook weer niet. Want de eerste training missen? Dat kon toch niet! Kortom, paniek alom.

Dit zijn van die momenten dat je als moeder snel moet schakelen. En de radars in je hersenen gelijk op volle toeren draaien. Je hebt slechts een paar seconden om de situatie in te schatten en actie te ondernemen. En dan maar hopen dat je intuïtie je niet in de steek laat. Afijn, allereerst stuurde ik middelste dochter vast vooruit naar het schoolvoetbal. Voor oudste dochter pakte ik een paracetamol om haar vervolgens richting bank te dirigeren. Eerst maar eens rustig zitten en kalmeren. Want ja, de eerste training missen is natuurlijk niet wat je wil. Maar in deze toestand op het veld staan? Ik zag het niet gebeuren. Bovendien is zij niet iemand die snel opgeeft. Ze gaat altijd tot het gaatje. Zelfs met een gebroken been zou ze bij wijze van spreken nog het veld op gaan. Als zij dus aangeeft dat het niet kan. Dan kan het ook echt niet.

Van oma kreeg ze ondertussen een paar hapjes soep. En ondanks haar misselijkheid, nam ze het aan en werd ze een beetje rustiger. Ondertussen zocht ik contact met de trainster. De hoop was nog steeds dat ze zou gaan trainen. Maar die hoop bleek al snel ijdel. Ze gaf zich over aan de situatie en viel op de bank in slaap. Onder oma’s goede zorgen liet ik haar met een gerust hart achter en vertrok naar het voetbalveld. Af en toe checkte ik nog even met het thuisfront. Maar trainen zat er niet meer in.

En dat was het dan. Haar eerste training van de MO12 overstijgend. Waar ze zo naar had uitgekeken. Waar ze zoveel zin in had. Waar ze haar training met haar eigen team voor liet schieten. Waar ze al haar huiswerk voor had voorgewerkt. Daar kon ze, zo slapend op de bank, nu alleen nog maar van dromen.

Maar gelukkig mag ze volgende week gewoon weer. En dan tuigen we het hele oppas- en wegbreng circus gewoon weer op. Zien we dit keer maar als een generale. En een slechte generale is een fantastische première zeggen ze. Dus dat belooft wat.

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading