Veerkracht

Soms zijn er van die momenten waarop alles anders loopt dan je verwacht. Euforie en verslagenheid kunnen dan dicht bij elkaar liggen. Heel dicht. Zo bleek ook vorig weekend.

De zaterdag begon al vroeg. Want om 8.00 uur moest worden verzameld voor het team van mijn middelste dochter. Je weet wel. Het team dat tot aan de herfst 78 doelpunten tegen had en 9 voor. Waarna we overigens in een ander poule ietwat vooruitgang boekten en – met ‘slechts’ 29 doelpunten tegen en 15 voor – als één na laatste eindigden. Enfin, dat team dus.

Afgelopen zaterdag hadden ze de eer om een bekerwedstrijd te spelen. Tegen een team dat niet alleen een klasse hoger speelt, maar in hun poule ook nog eens nummer 1 stond. En dan weet je, dat wordt zwaar. Heel zwaar. Helemaal als de tegenstander een Reus (lees: een spits van 3 meter lang, althans zo voelde dat, want in werkelijkheid was hij maar 2 kopen groter) uit het eerste elftal leent. Niemand was dan ook verbaasd dat de doelpunten ons om de oren vlogen.

De tweede helft werd mijn dochter tegenover de Reus gezet. En verdraaid. Ze weet hem een aantal keer uitstekend te pareren. Ondanks de zware 12-0 nederlaag, ging ze dan ook met opgeheven hoofd het veld af. En dat moest ook wel. Want ’s middags stond misschien nog wel een belangrijkere wedstrijd op het programma.

Maar voor het zover was, moest ik eerst met mijn oudste dochter naar haar wedstrijd. En deze was belangrijk. De punten móesten worden gepakt. De mannen (inclusief dochterlief uiteraard) leken dat goed in hun oren te hebben geknoopt. We gingen dan ook met een comfortabele 0-4 voorsprong de rust in. En toen gebeurde iets totaal onverwachts. Iets dat we na afgelopen donderdag met recht een ‘Barça’tje’ mogen noemen. Kortom, we gingen met een eindstand van 5-4 naar huis! We waren verbijsterd. Konden niet geloven wat we zojuist hadden gezien. Ik heb ook nog nooit zoveel testosteron, zo timide het veld af zien komen. En ook de autorit naar huis was muisstil.

Maar ook nu had ik niet veel tijd om hierbij stil te staan. Want eenmaal thuis stond mijn middelste dochter alweer klaar. Voor DE wedstrijd. Ze mocht namelijk samen met teamgenootje L. (ook een meisje) invallen bij het O11 meidenteam. En laat dit team nu net een bekerwedstrijd hebben tegen haar oude club. En nog beter: tegen haar oude trainer/coach! De man met wie ze vorig jaar kampioen is geworden. En die elk team in goud kan veranderen!

Het voelde dan ook heel vertrouwd toen we aankwamen. De club, de velden, de mensen. Ze kenden bijna alle meisjes uit het andere team. Met een aantal van hen had ze vorig jaar nog samengespeeld. En nu moest ze tégen hen spelen. En dat zou niet makkelijk worden. Want dit was een sterk team. Met zoals gezegd een gouden coach. Ze stelde zich dan ook in op een nieuwe ‘walk-over’. En met die gedachte begon ze aan de wedstrijd. Saillant detail: ze speelden niet alleen tegen haar oude teamgenootjes, maar ook tegen het tweelingzusje van teamgenootje L. Aan alle kanten voor onze meiden dus een mooie krachtmeting.

En wat we al hadden verwacht gebeurde. De doelpunten vlogen er in. De één na de ander. Maar…dat was aan beide kanten zo! Wat een veerkracht toonden onze meiden na de zware wedstrijd van die ochtend! Het werd dus helemaal geen ‘walk-over’. Sterker nog, de wedstrijd eindigde in een nipte overwinning van 7-6 voor de tegenpartij. En mijn dochter had maar liefst 5 van de 6 doelpunten gescoord. De meesten hiervan gingen erin via een mooie assist van teamgenootje L. Kortom, de gouden coach had een zware dobber aan dit gouden duo. Maar sportief als hij was, juichte hij bij elk doelpunt van zijn voormalige pupil. De schoonheid van het meidenvoetbal op zijn best.