Het is alweer december. Tijd voor thermokleding, handschoenen, dampende chocolademelk en….lijstjes. Verlanglijstjes wel te verstaan. Maar is er na de magische voetbalzomer van dit jaar nog wel wat te wensen over?
Samen met mijn dochters zat ik afgelopen week te kijken naar de wedstrijd Nederland – Ierland. En nee. Ik ga het hier niet hebben over die penalty die ze niet kregen (en wel hadden moeten krijgen….wat een bijzondere beslissing was dat… hè nou doe ik het toch).
We zaten thuis. Lekker warm op de bank. En ik keek naar mijn oudste dochter. Ze keek anders. Reageerde anders. Was niet meer die onbevangen, verwachtingsvolle fan die vol bewondering opkeek naar die meiden die deden waar zij al jaren van droomde. In tegendeel. Ze had kritiek. Zag de fouten die werden gemaakt. Ergerde zich aan beslissingen van de scheids. Aan de uitballen van de Ierse keepster. Ging helemaal op in het spel. Wilde de tv inkruipen om ‘haar’ Leeuwinnen aan te moedigen. Kortom, ze was van liefhebbende fan een fanatieke supporter geworden.
Hoe anders was dat een jaar geleden. Wat zeg ik, een half jaar geleden. Toen de Oranjedroom nog echt een droom was. Ver weg en onbereikbaar. Maar de Leeuwinnen hebben menig voetbalhart veroverd. Mijn dochter hoeft nu niet meer uit te leggen wie Vivianne is. Of Shanice. Of Lieke. Zo hoeft zich niet meer te verdedigen als ze zegt dat ze op voetbal zit. En mensen kijken ook niet meer heel verbaasd als ze horen dat ze als meisje bij de KNVB speelt. Haar droom is een stukje dichterbij gekomen.
Maar goed. Oranje is natuurlijk de ultieme droom. Met stip op nummer twee (of stiekem toch gedeeld eerste?) staat een carrière bij haar geliefde clubje uit Rotterdam. Een half jaar geleden was dat nog ondenkbaar. Spelen bij een club die niet mee doet aan de Eredivisie Vrouwen. Maar inmiddels heeft ‘haar’ Feyenoord de eerste stapjes gezet. Want dit seizoen doen twee meisjesteams mee aan de competitie. Wat had ze daar graag bij gezeten. Maar ja. We wonen niet bepaald in de buurt. Dus wellicht dat ‘verhuizen’ nu wordt toegevoegd aan haar verlanglijstje. Er moet altijd iets te dromen overblijven zullen we dan maar zeggen.
En als we dan toch bezig zijn met dromen. Sinds 23 oktober is er een hele grote bijgekomen. Want Lieke heeft laten zien dat alles mogelijk is. De wereld is bereikbaar. Dus wie weet.
Maar hoe het ook gaat lopen. Ze zal het zelf moeten doen. Dus stort ik me hier ondertussen maar op de wat meer realistische verlanglijstjes. Die van 5 december wel te verstaan. Maar eerst nog even zo’n lekker dampende kop chocolademelk.