‘s Ochtends werd ik wakker van het getik van de regen op het afdak. Nou ja getik. Zeg naar rustig gekletter. Want het kwam met bakken naar beneden. Dat voorspelde niet veel goeds. En dat op zo’n belangrijke dag! En lange dag. Want we zouden heel wat uren op het voetbalveld doorbrengen. Getver. Het was toch lente?
Oudste dochter zou eerst een paar uur naar school gaan. Even een natuurkundetoets maken en dan hop naar huis. Doorweekt kwam ze aan. Maar ze moest zich sowieso omkleden. Want eindelijk was het moment daar. Ze had er naar uitgekeken. En ik ook. Haar eerste interland. Nou ja. Oefeninterland. Maar toch. En niet tegen zomaar een tegenstander. Nee, ze mocht het gewoon opnemen tegen Amerika! En dat op de velden van sc Muiden. Een bijna letterlijke thuiswedstrijd.
Op weg er naar toe, bespeurde ik een beetje spanning bij dochterlief. Logisch. Toch wel een bijzonder moment. Want het was niet alleen een wedstrijd tegen een ander land. Er ging ook een heel programma van trainen, lunchen, wandelen en warming-up aan vooraf.
Eennaal aangekomen gleed de spanning een beetje van haar af toen ze haar teamgenoten zag. Op de deur van de plaatselijke kantine hing een A4-tje met daarop de aankondiging van dit spektakel. Op het A4 prijkte een foto van Vivianne. Superleuk om op deze manier supporters te werven. Al vreesde ik dat met dit weer niemand zou komen die er toch al niet hoefde te zijn.
Eenmaal binnen bleek dat de Amerikaanse meiden zich hadden omgetoverd tot de Victoria Soccer club uit Canada. Iets ander deel van het continent maar ach, nog steeds leuk. Het zou de pret er in ieder geval niet minder om maken. Dus ons hoorde je niet klagen. En het bleek hoe dan ook een bijzondere happening, want zelfs TV Noord Holland was ter plaatste om een mooie reportage te maken.
Helaas moest ik alweer gaan. Middelste dochter had immers het schoolvoetbal op het programma staan. Zo kon ik dus nog even langs huis om mijn oranje sjaal en dito petje mee te nemen. Want hé, het was koud en het regende. En als ik dan toch een petjes op moet, dan wel in het oranje. Want laten we eerlijk wezen. Mijn dochter ging gewoon voor het eerst namens Nederland een wedstrijd spelen! En ik weet ook wel dat ik nu een beetje overdrijf. Maar geen idee hoe vaak we dit nog gaan meemaken. Dus ieder moment dat we kunnen pakken is er één!
Na twee wedstrijden schoolvoetbal te hebben gezien – die niet heel erg goed afliepen – haastte ik me met jongste dochter naar de velden van sc Muiden. Hopelijk zou de bal hier wel de goed kant op rollen. Niet veel later kwamen de teams het veld op gelopen. Ik probeerde het gezicht van mijn dochter te spotten. De spanning van de heenweg had plaats gemaakt voor opperste concentratie. Helaas geen oranje tenues, of volksliederen. Maar wel een line-up, waarna ze elkaar een hand gaven. En toen kon het spektakel beginnen.
En de meiden lieten zich van hun beste kant zien. Maar liefst vijf keer werd er gescoord! En dat zonder een tegendoelpunt. Een geweldige prestatie. En mijn dochter? Die had het onwijs naar haar zin. Ondanks de kou, de regen en het fysieke spel van de tegenstander, genoot ze met volle teugen. Ze had zelfs nog tijd voor wat lol achterin met medeverdedigster D. die overigens garant stond voor een prachtig doelpunt via een vrije trap. Niet voor niets is dit doelpunt inmiddels genomineerd als doelpunt van de week bij voetbal.nl. Ik heb dus zeker gestemd.
Nieuwsgierig? Kijk dan even in onderstaand filmpje naar doelpunt nummer 3. En natuurlijk mag je ook stemmen.