Wat als…(2)

Toen we een paar maanden geleden onze vakantie naar Zuid-Frankrijk boekten, stonden we voor een dilemma. Twee weken weg en de finale missen. Of na het EK weggaan maar dan een kortere vakantie. We kozen voor de eerste optie. Met pijn in  het hart, dat wel. Want wat als…

Achteraf gezien een logische keuze. Onze bestemming lag op ruim 1200 km rijden. Dat betekent een hele dag rijden. Dan wil je daar niet al na anderhalve week weer weg. Bovendien zag de wereld er toen nog heel anders uit. Nederland zou hopelijk de groepsfase doorkomen en in de kwartfinale Duitsland treffen. En Duitsland en Engeland zouden de finale spelen. Ondertussen zou ik als volunteer mijn steentje bijdragen aan een paar mooie wedstrijddagen in Utrecht.

Natuurlijk hoopte ik dat Nederland misschien wel verder dan de kwartfinale zou komen. Niet alleen gaaf voor de Leeuwinnen, maar wat een boost zou dat geven aan het meidenvoetbal in Nederland. Dus het ‘wat als…’ bleef knagen.

En toen kwam dat telefoontje. Dat de wereld op z’n kop zette. Ruim een maand voor het EK. Of ik misschien namens vrouwenvoetbalnieuws.nl verslag wilde doen van alle wedstrijden. Vanaf de perstribune. Mijn harte gilde ‘JAAAA’, maar mijn verstand zei dat ik dat niet kon maken. Ik had me immers al gecommitteerd aan het volunteerschap. Bovendien zou ik dat samen met vriendin Y. doen. Maar gelukkig begreep iedereen dat ik deze kans niet kon laten schieten. En dus kon mijn perskaart worden aangevraagd.

Uiteraard kwamen toen natuurlijk ook direct de typisch vrouwelijke twijfels om de hoek. Kon ik dat wel? Zou ik het wel goed genoeg doen? Ik bedoel, dit platform had duizenden unieke views per dag. En toen ruim 8.000 (inmiddels al ruim 17.000!) volgers op Facebook. Toen ik anderhalf jaar geleden begon met dit blog had ik nooit nooit nooit verwacht dat dit op mijn pad zou komen.

En oké, misschien ging het schrijven van het verslag dan nog wel lukken. Maar na iedere wedstrijd wachtte ook nog de persconferentie en de mixed zone. Van dat laatste had ik zelfs nog nooit gehoord. Voor de mede nitwits onder ons, dat is een ruimte waar alle speelsters na afloop van de wedstrijd doorheen lopen. Hier staan hordes journalisten, voorzien van camera of dictafoon, hen op te wachten. In de hoop op een kort statement van een of meerdere speelsters. Heel erg uit mijn comfort zone dus.

Kortom, dit kon alleen maar misgaan toch? Ik leefde dan ook vooral toe naar de opening van het EK. D-day voor de Leeuwinnen en voor mij. De finale – en met name het feit dat ik daar niet bij kon zijn – drukte ik daarmee wat naar de achtergrond.

En toen zette de Leeuwinnen de wereld weer op z’n kop. Ze kwamen niet alleen ongeschonden de groepsfase uit. Maar ook de kwartfinale. En daarmee werd thuis de ‘wat als…’- vraag steeds actueler. Een mogelijkheid was, dat manlief met de oudste twee alvast vooruit zou rijden. En ik met de jongste van twee na de finale zou invliegen. Maar ja, het verkeer in Frankrijk is moeilijk te voorspellen. Het zou niet de eerste keer zijn dat we in een giga file terecht zouden komen. En dan is het wel lekker als je elkaar kunt afwisselen met rijden. Dit plan werd dus toch maar van de baan geschoven.

Het werd 3 augustus. De dag van de halve finale. De dag waarop je voelde dat de Leeuwinnen geschiedenis konden gaan schrijven. De dag waarop de Grolsch Veste Oranje kleurde en een uitzinnige menigte zag dat de ploeg van Sarina Wiegman een ticket naar de finale won.

En ik was tot nu toe overal bij geweest. Ik was zes voorbeschouwingen en dertien wedstrijden inclusief verslagen, persconferenties en mixed zones verder. Hierin had ik dertien van de zestien landen voorbij zien komen en had ik in totaal zestien speelsters gesproken. Ik had 27 doelpunten gezien. Was naar drie fanzones geweest en had twee keer meegelopen in een Oranjemars. En in totaal had ik zo’n 1.888 kilometer gereden.

En een dag later zouden we richting Zuid-Frankrijk vertrekken.

Het ‘wat als…’ maakte plaats voor ‘wat nu?’.

Voor de zekerheid had ik toch maar vast accreditatie voor de finale aangevraagd. En voorzichtig begon ik op internet te speuren naar mogelijke vliegverbindingen op zondag. Ondertussen appte huisvriendin slash ‘oma’ E. Zij snapte helemaal dat ik deze unieke finale niet kon missen. Ook zij had de vluchtopties al bekeken. Ze bood aan me zondags op te halen van Schiphol. Ik kon na de wedstrijd bij haar overnachten en de volgende ochtend zou ze me om 6.30 uur weer naar Schiphol brengen. Hoe lief!

En dus trok ik mijn stoute schoenen aan. En was ik er weer bij. Mocht ik naar mijn veertiende en laatste wedstrijd. En zorgden de Leeuwinnen voor een finale om van te smullen. En ondanks dat ik op de perstribune zat, juichte ik om elk doelpunt. Wat een vechtlust. Wat een teamspirit. Wat een sensatie. Met een geweldige 4-2 overwinning zetten ze de kers op de taart. Maakten de Leeuwinnen er een historisch EK van. #onsek. Een ongelooflijk, overweldigend, fantastisch resultaat.

Met een brok in mijn keel zag ik hoe dit topteam de trofee in ontvangst nam. Hoe team en staf uitzinnig van vreugde waren. Nog nauwelijks konden bevatten wat ze zojuist voor elkaar hadden gekregen. En ik keek ernaar. Kon het zelf ook niet geloven. En voor de zoveelste keer dit EK kreeg ik kippenvel. Voelde ik tranen van geluk opkomen. Dit was die extra 3.074 km meer dan waard.

 

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

2 comments
UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading