Het ene moment hol je van training naar wedstrijd. Daarna is het druk met selectietrainingen en toernooien. En dan is het ineens zover. Net op het moment dat de temperatuur beter wordt. En je niet meer iedere keer in de stromende regen het veld op moet. Zomerstop.
Zo moet cold turkey voor een verslaafde voelen. Niks afbouwen. Gewoon hoppakee. Klaar. Voor de één met een kater. Omdat de selectie net niet is gehaald. Voor de ander met onzekerheid. Omdat nog onduidelijk is welk team het wordt. En voor weer een ander met euforie. Zoals bij mijn dochters. Die beiden in hun gewenste team komen.
Hoe het ook zij, voor iedereen geldt dat uiteindelijk het zwarte gat opdoemt. Want zo’n 10 weken niet voetballen, is best wel heel lang. Ineens heb je zeeën van tijd. Wat te doen met al die overgebleven energie?
Andere jaren gingen onze meiden nog naar voetbalkampen. Maar dit jaar hebben we dat voor het eerst niet geboekt. Ik vraag me nu ook gelijk af waarom niet?! Wat doen we ons kroost aan? Ik zie de afkickverschijnselen al in grote neon letters op me afkomen. Irritatie, humeurigheid, onrust, slapeloosheid.
En los daarvan. Waar ga ik nu al mijn inspiratie vandaan halen? Een zomer lang geen voetbal. Help! Het zweet breekt me nu al uit. Onrust maakt zich van me meester. Ik krijg spontaan zelf ontwenningsverschijnselen.
En dan heb ik het nog niet eens over al die tijd die ik ga krijgen. Geen taxi meer spelen. Niet meer als supporter of coach langs het veld. Niet meer in allerlei bochten moeten wringen omdat de trainingen natuurlijk net gepland zijn in de avondspits van ons gezin.
Ik begin me dan ook ernstig af te vragen voor wie het zwarte gat groter zal zijn. Voor mij of voor mijn dochters. Ik vrees het ergste.
Misschien toch nog even ergens een last minute voetbalkamp scoren.
Maak je niet zo druk. Er bestaan duizenden andere leuke dingen , b.v. oma en opa lastig vallen!!! En luieren mag ook. ..