Deze week zijn de uitnodigingen verstuurd van KNVB Jeugdplan Nederland. En als je geen oproep hebt gekregen, dan weet je dus genoeg. Zo ook oudste dochter. Net als haar zusje zit ze er niet bij. Het KNVB avontuur is definitief voorbij.
Of ik dat begrijp? Om heel eerlijk te zijn niet helemaal. Als je als 15-jarig meisje op divisieniveau prima kunt meedraaien in een JO16-1, dan vind ik dat je op z’n minst een uitnodiging verdient. Maar om nou te zeggen dat ik teleurgesteld bent? Nee, dat nu ook weer niet. Ik vind het hooguit jammer dat deze serie van ‘De Brief’ eindigt bij nummer 28. Ik had een rond getal leuker gevonden. Maar ja, je kunt niet alles hebben hè. Opgelucht. Dat ben ik dan weer wel. Want met het HAVO eindexamen in het verschiet, kan ik me wel andere prioriteiten voorstellen.
Bovendien kan het hele proces van selecteren, op selecteren, op selecteren, me eigenlijk wel gestolen worden. Om nog maar te zwijgen van de last minute uitnodigingen voor weer een stagedag ergens in het land. Waarvoor je dan weer vrij moet vragen voor school, en je als werkende ouders ook weer van alles moet regelen. Om vervolgens te moeten toekijken hoe een aantal meiden op het veld elkaar niets gunt, terwijl je zelf in een soms ijzige sfeer langs de lijn staat. En dat kwam niet door het winterse weer zullen we maar zeggen. En begrijp me niet verkeerd. Ik heb het met alle liefde gedaan, maar als we niet mee hoeven met dit circus, vind ik dat prima.
Maar goed, dit is natuurlijk allemaal bezien vanuit mijn perspectief als taxiënde en toekijkende ouder. Belangrijkste is natuurlijk wat dochterlief er zelf van vindt. Nou daar kan ik kort over zijn. Ze haalde even haar schouders op en vond het wel best zo. Wat overigens niet onverlet laat dat de lieve berichtjes van verbaasde (ouders van) oud-KNVB teamgenootjes, over het feit dat ze niet op de lijst stond, haar natuurlijk goed deden. Dus dank daarvoor!
Hoe anders was haar reactie vorig jaar. Maar ja, toen was de situatie ook anders. Want toen had ze het seizoen ervoor nog meegedaan voor een plek in het landelijke team. Om vervolgens in het nieuwe seizoen, om onduidelijke redenen, na twee trainingen al niet eens meer in aanmerking te komen voor West. Dat was snoeihard en onverwacht. Logisch dat ze toen even moest slikken en haar wereld even instortte.
Maar inmiddels zijn we een seizoen verder. En heeft ze ervaren dat het leven ‘zonder’ er best wel zonnig uitziet. Geen stress meer of je goed genoeg bent. Geen constante druk meer over presteren. Geen gedoe meer tussen meiden die elkaar de plek niet gunnen. Maar in plaats daarvan weer volop genieten van het spelletje. Bovendien speelt ze nog steeds op een van de hoogste niveaus in een ontzettend leuk en goed spelend jongensteam. En kan ze school en sport ook nog eens prima combineren met haar sociale leven en bijbaantjes. Kortom, nu heeft ze het beste van beide werelden.
Daar komt nog eens bij dat het KNVB jeugdplan voor haar nooit synoniem heeft gestaan voor Oranje. Het is wellicht de kortste route, maar niet de enige. En ik geef haar geen ongelijk. Iedereen bewandelt zijn of haar eigen pad. We weten niet wat de toekomst brengt. Maar in het hier en nu ziet het er rooskleurig uit.