Ooit zat ik vast in een baan waar ik het niet naar mijn zin had. En hoe langer ik daar bleef, hoe erger het werd. Tot ik op een gegeven moment alleen nog maar de negatieve dingen zag. Ik nam het mee naar huis en werd ook daar minder gezellig. Ik had toen twee keuzes: ermee kappen en op zoek gaan naar iets anders, of doorgaan en afstevenen op een burn-out of wie weet zelfs een relatiecrisis.
Gelukkig heeft het tot dat laatste nooit hoeven komen. Ik vond niet alleen op tijd een nieuwe baan, maar ook mijn werkplezier terug. En ik heb niet alleen geleerd dat elke verandering bij jezelf begint, maar ook dat plezier een hele belangrijke basis is voor geluk. Wat dit met voetbal te maken heeft? Helemaal niets. En tegelijkertijd alles. Want ook in voetbal is plezier belangrijk. Maar wat dat écht betekent, besef je pas, als het er niet meer is.
Want wat als je je hele leven alles gedaan en gelaten hebt voor dit spelletje? Wat als je altijd voor het hoogst haalbare bent gegaan? Je altijd keuzes hebt gemaakt ten dienste van? Maar je uiteindelijk erachter komt dat, om allerlei redenen, de koek op is? Dat je er niet meer gelukkig van wordt? Dat het je alleen nog maar energie kost in plaats van oplevert? En het plezier heeft plaatsgemaakt voor tegenzin?
Ook dan neem je het mee naar huis. En ook dan heeft het invloed op andere dingen in je leven. Want voor je het weet gaat je studie er onder lijden, of zit je voortdurend poepchagrijnig thuis. Of allebei natuurlijk. Hoe het ook zij, dat kan niet de bedoeling zijn.
Dus ook dan heb je twee keuzes. Eén daarvan is stoppen. Dat is natuurlijk de meest makkelijke optie. Maar dan gooi je ook alles weg waar je al die jaren zo hard voor hebt gewerkt. Zonde! Bovendien maak je dan een keuze op basis van een (verkeerde) emotie. Blijft optie twee over: proberen het plezier weer terug te vinden. Maar ja, hoe doe je dat? En waar begin je dan?
Toch kiest oudste dochter (gelukkig) hiervoor. Misschien niet de eenvoudigste weg, maar uiteindelijk wel de meest waardevolle. Sowieso de meest leerzame, want ze is echt door een zure appel heen gegaan, is moeilijke gesprekken aan gegaan en heeft nieuwe keuzes durven maken.
En dat ging niet zonder slag of stoot. Want in haar geval betekent dit een hele nieuwe stap maken. Namelijk van de jongensdivisie naar de meidendivisie. Maar soms is een drastische keuze nodig om de weg voor je weer te kunnen zien. Het betekent echter ook dat ze (weer) naar een andere club moet. Zodat ze de kans krijgt om met gelijkgestemden haar voetbalplezier terug te vinden. Een mooie oplossing.
Toch?
Alle direct betrokkenen vonden van wel. En zowel de oude als de potentieel nieuw club wilden haar hierin steunen. Rest haar nog één hobbel. Want als je al wedstrijden hebt gespeeld in de A-categorie, mag je niet zonder toestemming van de bond overstappen naar een andere club.
En dus is het – zonder ook maar een selectieronde te hebben gehad – weer wachten op De Brief. Misschien wel de belangrijkste in de hele reeks tot nu toe. Want het waakvlammetje brand weer. Eigenlijk al sinds de eerste proeftraining. Toen zag ik sinds lange tijd weer een glimlach. Zag ik opnieuw die twinkeling in haar ogen, die ze al een tijdje kwijt was. Zag ik haar eindelijk weer genieten.
Of dat betekent dat ze nu nog jaren doorgaat? Geen idee. Maar wat ik wel weet is dat het plezier weer terugkomt. En daarmee ook de ruimte voor ontwikkeling en nieuwe kansen. Dat gun ik haar. En mocht ze over een tijdje alsnog besluiten om haar schoenen aan de wilgen te hangen, dan is het ook oké. Want dan doet ze het om de juiste redenen en kan ze met veel plezier terugkijken op haar sportieve prestaties. En dát, dat gun ik haar nog meer.