Aannames

Een aantal weken geleden moest middelste dochter thuis een wedstrijd spelen tegen een niet nader te noemen club uit de Randstad. Een club die, bij het zeggen van de naam, vaak al een slikmomentje oplevert.

Niet omdat ze zo onoverwinnelijk super goed zijn. Maar omdat ze een reputatie hebben als het gaat om hun nogal fysieke spel. Bovendien staan ze ook niet bekend om het feit dat ze meiden verwelkomen in een jongensteam. En laten wij er nu net twee in ons team hebben. Plus een vrouwelijke trainer. Kortom, dat beloofde wat. Althans, dat was mijn aanname.

En het begon inderdaad al lekker. Toen de tegenstander het veld op kwam leek het erop alsof hun trainer onze trainster geen hand wilde geven. Maar ook dat is een aanname. Misschien zag hij haar uitgestoken hand echt niet. Was hij al helemaal gefocust op de wedstrijd. Hoe het ook zij, de toon was wel gezet.

Daarna werd het niet beter. Want de tegenstander was inderdaad fysiek. Erg fysiek. De ene na de andere speler aan onze kant werd neergehaald. Blessures lagen op de loer.

En dan onze scheids. Een jonge jongen. Tiener nog. Die er duidelijk geen zin in had. Nog brak van de avond ervoor? Was het fluiten een verplicht nummertje? Maar ook dit was een aanname. En een verkeerde, kwam ik later achter. Want wat bleek. Het was zijn eerste wedstrijd als scheids. En hij was al een beetje met lood in zijn schoenen het veld op gegaan toen hij de tegenstander zag. Werd daar wat onzeker van. Maar dacht dat hij geen keus had. Dat hij maar even door de zure appel heen moest. Niet om hulp kon vragen. Een (verkeerde) aanname van zijn kant zullen we maar zeggen.

Hoe het ook zij, het leidde er wel toe dat hij geen regie over de wedstrijd had. En dat maakte de situatie er niet beter op. De sfeer langs de kant werd grimmiger. En het geschreeuw van de tegenstander harder.

Wat ook niet meehielp was dat we het hen niet makkelijk maakten. We gingen weliswaar met een 1-2 achterstand de rust in, maar vlak na rust scoorden we de gelijkmaker. Waardoor de spelertjes er nog harder ingingen. Dus toen de zoveelste speler aan onze kant keihard onderuit werd gehaald, nam onze trainster een moedig besluit. Ze staakte de wedstrijd.

Ondertussen stond ik verbijsterd langs de kant. Gebeurde dit nu echt? In een wedstrijd van 10-jarige kids? Dit verwacht je misschien bij opstandige pubers. Of in de grote stad. Maar toch niet bij ons?

Maar ik snapte het besluit wel. Vond het dapper. Heel dapper. Want stoppen betekende dat we zouden verliezen met 3-0. En dat terwijl we nog kans maakten op een overwinning. Maar ze nam het enige besluit dat ze kon nemen. Ze nam haar team in bescherming. Wilde voorkomen dat het echt uit de hand zou lopen. Of dat een van de spelers met een ernstige blessure het veld af zou moeten. Door te stoppen gaf ze een duidelijk signaal naar de kids. Dit kon niet door de beugel. Dit was niet normaal.

Uiteraard was het daarmee niet klaar. Werden op het veld nog woorden gewisseld over en weer. Op een niet al te vriendelijke toon. En ik vroeg me af. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Hadden we ons te veel laten leiden door onze aannames vooraf?

Eenmaal thuis werd het laatste restje twijfel echter gelijk weggehaald. Want toen de scheenbeschermers afgingen, bleken de schenen eronder bont en blauw. Dat was duidelijk zichtbaar. Daar waren geen aannames voor nodig.

En hoewel ik het intens triest vind dat het zo heeft moeten lopen, ben ik toch onwijs trots op het team. Ze hebben zich niet van de wijs laten brengen. Hebben geleerd dat er grenzen zijn. En dat het mogelijk is om bij een verlies, als winnaar van het veld te komen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

4 comments
  • Mmm ik ken wel een aantal clubjes uit ‘de randstad’, ook bij ons bijna elke week raak… en idd dan winnen ze en zijn daar dan ook werkelijk trots op….
    Helaas is dit een mentaliteit die al vroeg bijgebracht wordt door zowel trainers als de ouders en dan houd ik mijn hart vast voor de toekomst, voor de voetbal, voor de maatschappij, voor ons land; want dat is het effect hiervan; het werkt door!
    Dappere trainster die dit een halt toeroept en daarmee laat zien dat dit niet de weg is!

    • Het valt mij ook altijd weer op dat zulk gedrag juist wordt aangemoedigd. Die kinderen krijgen een heel vertekend beeld op deze manier. Ik ben blij dat onze trainster dat zag en het een halt toe riep

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading