En dan is het dan toch echt einde vakantie. Morgen gaat de wekker weer vroeg. Begint het rennen – hollen – vliegen weer. Het toch weer even net te laat opstaan. Omdat ik iets te lang heb gesnoozed. Zodat ik vervolgens in een recordtempo moet zorgen dat iedereen weer op tijd de deur uit is. Voorzien van een ontbijt en bepakt met boeken, lunch, gymspullen of wat ze dan ook nodig hebben.
Dit weekend hadden we al een generale repetitie van dit festijn. Want voor middelste dochter stond de eerste bekerwedstrijd op het programma. En het zou een zware worden. Tegen haar oude cluppie. En een team dat vorig jaar in de finale van de beker stond. Geen makkelijke kluif dus. Helemaal niet als je bedenkt dat ongeveer de helft van haar team die zaterdag pas voor het eerst weer op het veld stond. Na een heerlijke vakantie. Dat dan weer wel. Maar toch.
En tot overmaat van ramp moesten ze ook nog een aanvaller en een verdediger missen. En laat die laatste nou net mijn dochter zijn. Want ze mocht samen met haar teamgenootje invallen bij de één jaar oudere jongens van de JO13-1. Met een beetje een dubbel gevoel. Want nu liet ze wel haar eigen team in de steek. Bij nog een moeilijke wedstrijd ook. Maar ja. Invallen bij ‘de grote jongens’, was natuurlijk ook wel weer gaaf!
En zo kwam het dat ze op deze eerste speeldag in het nieuwe seizoen oog in oog stond met jongens van soms wel een kop groter. Nou ja spreekwoordelijk dan. Want met het lengteverschil keek ze eigenlijk vooral naar hun schouders. Maar dat terzijde. Enfin. Ook dit beloofde dus een zware wedstrijd te worden. En haar eerste echte wedstrijd op een heel veld. Ze kon dus gelijk goed aan de bak.
En dat was ook wel nodig want de tegenstander was goed. Heel goed. Maar ja, dat is ook niet gek als je bedenkt dat zij in de competitie in de derde divisie (!) spelen. Maar mijn dochter liet zich niet kennen. In tegendeel. Ze ging er vol in. En wat stond ze daar lekker te ballen zeg! Ze genoot echt met volle teugen. En mocht – op een korte wissel na – zelfs de hele wedstrijd spelen. Na afloop was ze dan ook moe. Heel moe. Maar ook heel voldaan. Want ondanks dat ze de wedstrijd nipt met 2-3 verloren, kwam ze met een grote glimlach het veld af. En toen ze na een welverdiende douche op de fiets stapte, zei ze uit de grond van haar hart: “mam, wat was dit leuk zeg!”
En dus kijk ik – ondanks de wekker die ongetwijfeld te vroeg gaat en een ochtendspits waarin we vast en zeker wel weer iets kwijt zijn – stiekem toch alweer uit naar volgend weekend. Laat het voetbalseizoen maar komen. Ik heb er zin in.