Als er één plek is waar je niet wil zijn tijdens een wedstrijd, dan is het wel op de bank. Want het betekent dat je ofwel geblesseerd bent, ofwel niet bent opgesteld. Het eerste is jammer, maar gaat hopelijk weer over. Het tweede is zuur. Heel erg zuur.
En natuurlijk kan het iedereen een keer overkomen. Misschien heb je die week niet of niet goed getraind. Of krijgt iemand anders een kans om zich te bewijzen. Of ben je domweg geschorst. Maar wat de reden ook is. Als voetballer wil je ín het veld staan. En voelt de bank als een groot onrecht. Als een enorme straf.
Helemaal als je er week in week uit zit. De eerste keer denk je misschien nog, oké, kan gebeuren, volgende week beter. Maar wat als je week na week na week niet wordt opgesteld? Dan begint het steeds meer te knagen. Raak je het vertrouwen in jezelf kwijt. Want wat dacht je van de enorme druk die telkens groter wordt. En zich helemaal opbouwt tot het moment dat je wél een keer mag invallen. Alsof je dan ook nog maar één goede bal kan spelen. Kansloos.
En toch zie en hoor ik het veel. Zowel bij de amateurs als bij de profs. Speelsters die elke keer trouw naar de trainingen komen. Er alles voor doen én laten. En dan toch hele wedstrijden op de bank vertoeven. Zonder te weten waarom. Waarom selecteer je zo’n speelster dan, vraag ik me af. Leg dan op z’n minst uit waarom ze er zit. Geef feedback. En laat haar minuten maken bij een ander team. Zodat het wedstrijdritme er niet helemaal aangaat. En misschien nog wel het allerbelangrijkste: het plezier behouden blijft.