Tik tak. De tijd tikt weg. Alweer. Het nagelbijten is begonnen. Alweer. De brievenbus wordt in de gaten gehouden. Alweer. De KNVB selectietrainingen voor oudste dochter zitten er op. Alweer.
En dit keer is de inzet een stuk hoger dan alle voorgaande keren. Want vorig jaar was er nog een MO12/13 regioteam én een MO12 regio-overstijgend team. Haalde je de overstijgende groep niet, dan kon je dus nog terugvallen naar de regionale MO12/13 groep.
Nu niet meer. Want er komt een MO12. Maar daar is ze nu te oud voor. En er komt een MO13 Overstijgend. Geen regionale MO13. Geen groep om op terug te vallen. Het nu alles of niets.
En niets is meer zeker. Het niveau is hoog. Heel hoog. En de concurrentie dus groot. En dan helpt het niet mee als je één van de slechts twee selectieactiviteiten, niet kunt afmaken.
Vorige week was ze namelijk ziek. Maar thuis zei ze natuurlijk dat het wel ging. Want ze geeft niet snel op. Zeker niet nu. Nu ze de kans krijgt om weer een stapje dichter bij haar droom te komen. Niets mag dat in de weg staan.
Hoe zuur dat haar lijf haar op het veld dan toch in de steek liet. Ze moest zich dus wel gewonnen geven. Opgeven. Iets wat totaal tegen haar natuur ingaat.
En dus kon ze zich alleen deze week nog maar bewijzen. Dat maakte de druk wel wat hoger. Maar gelukkig kon ze daar goed mee omgaan. Ze heeft dan ook gedaan wat ze kon. Het beste gegeven wat ze in zich had. Hopend dat het goed genoeg was.
En nu is het afwachten. Rekent ze op niets. Bereidt ze zich voor op de reservelijst. Als het meezit. En hoe gaat ze daar dan mee om? Valt haar droom dan in duigen? En wat als ze ook de reservelijst niet haalt? Wat zal dat met haar doen? Bij de gedachte alleen al breekt mijn hart in duizend stukjes.
Maar ze is sterk. Ze heeft een doel. Een droom. Een Oranjestip aan de horizon. En is er ook nog steeds een kans dat ze er wel bij zit.
Het is alles of niets.