En dan krijg je ineens weer een mail. En net als de vorige keren, zagen we deze niet aankomen. Zo logisch en volgorderlijk als het KNVB-pad van je oudste zus is, zo grillig en verrassend loopt het jouwe. Een aaneenschakeling van onverwachte gebeurtenissen. Maar daarom misschien wel des te leuker.
Maar goed. Je kreeg dus een mail. Hierin stond dat je op 3 april werd verwacht voor een laatste selectietraining MO12. Gelijk schoten allerlei gedachten door mijn hoofd. Bijvoorbeeld dat het nog zo’n drie weken duurde. Was dat juist gunstig of ongunstig? Want je had nu langer de tijd om zenuwachtig te zijn. Of juist meer tijd om je zenuwen de baas te worden. En dan dat stukje over ‘laatste selectietraining’. Waren de eerdere keren dan ook selectie geweest? En selectie voor wat dan? Volgend jaar? Of werden alle trainingen gezien als selectietraining omdat dit het geselecteerde MO12 team was? En was dit gewoon de laatste training voor dit seizoen? En als het wel selectie was. Moest ik jou dat dan vertellen? Of zou je daar juist onrustig van worden?
Kortom, één mail, drie zinnen, honderd vragen. Maar heel veel tijd om erover na te denken had ik niet. Want ik moest je ophalen van reguliere training. En dit was natuurlijk ook wel heel leuk nieuws. Te leuk om het niet gelijk aan je te vertellen. Dus deed ik dat. Meteen toen je het veld afkwam. Met grote ogen keek je me aan. Echt? Cool! En slim als je was vroeg je gelijk of het een selectietraining was. Ik liet het maar een beetje in het midden. Want ik wist het eigenlijk ook niet precies.
Thuis vertelde je het direct aan je grote zus. Die natuurlijk supertrots op je was. Die dinsdagavond ging je dan ook met een grote glimlach naar bed. De dagen verstreken en op maandag kwam een nieuwe mail. De datum van 3 april klopte niet. Je werd de volgende dag reeds verwacht! Oké, dat was snel schakelen. Zowel voor jou als voor mij. Want die dag had je zus een KNVB toernooi. Dat duurde de hele middag en ik zou niet op tijd thuis zijn om je naar jouw KNVB-training te kunnen brengen. Ik overwoog om de oppas te vragen. Maar ik wist dat je liever mij of papa erbij had.
Gelukkig lukte het papa om ook snel te schakelen. En de grote haal -en brengpuzzel kon in elkaar worden geschoven. Hij zou wat eerder thuis zijn en zorgen dat je jongste zusje op tijd zou eten zodat ze jou samen konden wegbrengen. Ik zou met je oudste zus na afloop van haar toernooi langs jullie komen en jongste dochter oppikken. Zodat onze kleine grummel niet zo lang in de kou hoefde te staan en bovendien op tijd in bed zou liggen.
Zo gezegd. Ze niet gedaan. Want onze poppedop gooide roet in het eten. Die ochtend werd ze namelijk wakker met hoge koorts. Wat nu? Gelukkig hebben we een flexibele oppas die het geen probleem vond om langer te blijven. En dus kon ik haar met een gerust hart thuis laten. Me pijnlijk bewust van het feit dat mijn moederhart natuurlijk bij mijn kleine meissie wilde zijn. Maar ze was in zeer goede handen. En mijn grote meissie had me ook nodig. Gelukkig verliep het toernooi voorspoedig. Zowel qua uitslag – onze meiden wonnen alle wedstrijden glansrijk – als qua planning. We waren eerder klaar en konden snel naar huis. Ruim op tijd om nog even voor je kleine zusje te kunnen zorgen en haar naar bed te brengen.
En toen wilde ik er ook voor jou nog even zijn. Ik belde manlief en we wisselden elkaar af. En zo kon ik zien dat je je prima op je gemak voelde. Dus toen ze zeiden dat je voor komend seizoen weer opgeroepen zou worden voor een selectie-activiteit, zag ik dat vol vertrouwen tegemoet. Al kon die oproep misschien ook wel eens eerder komen dan verwacht. Nou ja, we laten ons verrassen.