Zeg nooit, nooit. De laatste woorden van mijn vorige blog. En inderdaad. Zo lig je er definitief uit. Sta je niet eens op een reservelijst. En dan krijg je, totaal onverwachts, weer een uitnodiging voor een selectietraining. Eén training. Eén kans om je te bewijzen. Om te laten zien dat jij één van de vijf vrijgekomen plekjes waard bent. Samen met 35 andere meiden.
En dan gooit het lot roet in het eten. Ben je ziek. En zie je je kans in rook opgaan. En net als je denkt dat het echt helemaal over en uit is, gebeurt toch het wonder waar je op hoopte. Want op de dag dat je je kon bewijzen. En jij ziek op bed lag. Kleurden de velden wit. En werd de activiteit afgelast. Je kijkt me aan. En in je waterige ogen – je ligt immers nog steeds ziek op bed – zie ik een mengeling van vreugde en ongeloof. Zou je dan toch nog een kans krijgen?
Het antwoord op die vraag komt al snel. Want de activiteit wordt een week uitgesteld. En in plaats van de oorspronkelijke 36 meiden staan er nog maar 14 namen op de lijst. Er staat namelijk al vrij snel een toernooi op het programma, waardoor het tijdtechnisch niet mogelijk is om uit de oorspronkelijke grote groep te selecteren. Je krijgt dus niet alleen een nieuwe kans. Maar ook nog eens een veel grotere. En je benut deze volledig. Want wat sta jij te knallen op het veld! Alsof je leven ervan afhangt sta je te ballen. Ik zie aan alles dat het je eindelijk is gelukt om de radartjes in je hoofd uit te zetten. Je geniet. En doet gewoon. Zonder na te denken. Recht vanuit het hart.
Het verbaast me dan ook niet dat je na afloop met een grote glimlach het veld afkomt. Moe maar voldaan zoals dat heet. En je vertelt me dat je trucjes deed waarvan je niet eens wist dat je ze kon. Ik ben blij voor je. Geniet met je mee van deze overwinning op jezelf. Ik zeg je, dat als je er nu niet bij zit, dat natuurlijk best even zuur zal zijn. Je daar best verdrietig om mag zijn. Maar dat je voor mij al gewonnen hebt. En dat je met opgeheven hoofd het veld af kunt. Want je hebt niet alleen alles gegeven. Maar ook je grootste vijand verslagen: jezelf.
Maar lang hoef je niet te wachten op de verlossende brief. Want een dag later krijg je al een mail. Met het veelzeggende woord ‘Uitnodiging’ in het onderwerp. Je bent nog op school als de mail binnenkomt. En ik besluit ‘De Brief’ voor je uit te printen. Om je ermee te verrassen als je uit school komt. Want je wilde dit zo graag! En nu heb je dan eindelijk, na bijna twee jaar, je uitnodiging te pakken. Zo trots op je! En je mag gelijk aan de bak. Want vier dagen later staat een vierluik op het programma. Een toernooi tegen de regionale teams van Noord Holland en Zuid Holland en het MO12 overstijgende team.
Je zit erbij. Zeg nooit nooit.
Wat super voor haar!!!
dank je Johan!
Fantastisch Juul, ook jij bent een topper.
Dank je Andre!
???????
?