Vorige week volgde de ene emotie de andere op. Van euforie tot verdriet en weer terug. De euforie had deels te maken met het behalen van de volgende ronde van de bekercompetitie. Maar de mail met daaraan gekoppeld ‘De Brief’ (zie ook De Brief (2)) had toch ook wel een groot aandeel hierin.
Want eindelijk was ie daar dan! De Brief! Met de verlossende zinnen:
“.…. dat je voorlopig geselecteerd bent voor de meisjes onder 11 ……
….Namens de technische staf van de KNVB hartelijk gefeliciteerd…..”
Woehoe! Wat een mooi bericht!
In november begon ze me 279 andere meisjes aan de KNVB Meisjes Talenten dag. Op 11 april mocht ze samen met 79 meiden aan een selectietraining meedoen. En nu zijn het er nog 28….
Ze mogen maar liefst 3x komen trainen.
En laat die 3e keer nu precies samenvallen met de dag dat ze met groep 8 op kamp gaat!
Hebben wij weer!
Schoolkamp groep 8. De afsluiting van 8 jaar (of 7 in haar geval) lagere school. Een tijd waarin je de eerste stapjes zet in een nieuwe wereld. Waar je nog heerlijk kind mag zijn. Waar je nieuwe vriendjes en vriendinnetjes maakt. Waar je lief en leed met elkaar deelt. Voordat je die nieuwe grote stap zet. De stap naar de middelbare.
Maar ze blijft natuurlijk een sporter pur sang. Dus na de eerste schrik, werd gelijk een plan de campagne gemaakt. Want ja, het was natuurlijk ondenkbaar dat ze die laatste training zou missen. Stel je voor! Ze waren immers nog met 28! En dat is veel te veel voor een mogelijk MO12 team voor na de zomer!
Met juf zijn we uiteindelijk tot een goed compromis gekomen. De eerste dag van kamp staat namelijk in het teken van fietsen. Zo’n 75 km wel te verstaan. En de KNVB training is pas in de avond. Dus de hele dag overslaan hoeft niet. Ze fietst dus mee tot de lunch. Dan pikken wij haar op en brengen haar naar de training. Van daaruit brengen we haar met fiets en al naar het kamp. Het beste van beide werelden.
Althans dat hopen we.
Want de schooldirectie moet formeel nog wel even toestemming geven.
Maar we gaan ervan uit dat dit wel goed komt.
Toch?