Het was een gewone werkdag. De vakantie lag al weer ver achter ons. De scholen waren in volle gang. De eerste bekerwedstrijden gespeeld. En de competitie stond op het punt te beginnen. Ik kwam thuis en parkeerde de auto op de oprit. Stapte uit, deed de sleutel in het slot en opende de voordeur. Voor me lag de post van die dag keurig opgestapeld. Eén van de kleine vreugdes van een oppas aan huis.
Ik zette mijn tas neer en zag het al meteen in mijn ooghoek. Een envelop met een onmiskenbare oranje hoek stak een beetje uit de stapels reclamefolders. Ik pakte hem uit de stapel en zag gelijk aan wie de brief gericht was. Vrijwel op hetzelfde moment kwam mijn middelste dochter vanuit de kamer naar me toe. Ze was zich net aan het klaarmaken voor haar training en kwam me – hoe toepasselijk – in haar Oranjetenue begroeten. Ze zag er uitgelaten uit. Blijkbaar had ze een leuke dag achter de rug en zin in de training.
Op dat moment flitste er van alles door mijn hoofd. Ik had echt geen idee wat er in die brief zou staan. De selectietrainingen voor de zomervakantie waren nogal wisselend geweest. Ze had zichzelf soms moeten overwinnen. En ze was jong. Te jong voor een MO12 team. We hadden er vooraf dus uitgebreid over gesproken. Dat de kans heel klein was. En dat het al een eer was dat ze überhaupt was uitgenodigd.
En nu brandde de brief in mijn handen. Zou ik hem al geven? Maar wat als ze niet door was? Geen lekkere start van de training die avond. Aan de andere kant. Als het goed nieuws was? Voor ik goed en wel een afweging had kunnen maken had ze het echter al gezien. Ook zij herkende gelijk de wit met oranje envelop. Verwachtingsvol keek ze me aan. Was het voor haar? Of voor haar zus?
Ze griste hem uit mijn handen en wilde heb gelijk openscheuren. Ik riep nog snel dat ze ervan uit moest gaan dat ze niet door was. Verwachting temperen zeg maar. Maar het maakte eigenlijk al niet meer uit wat ik zei. Ze had de envelop al open en begon te lezen.
“De KNVB nodigt je uit ….selectieactiviteiten….. meisjes onder 12……. namens de technische staf….feliciteren ….. met deze uitnodiging…..”
Ze keek me aan. Twee grote glinsterende bruine ogen. Vol blijdschap en ongeloof. “Ben ik door?” Langzaam daalde het nieuws in. “Ik ben door!!” Ik keek haar aan. Daar stond ze dan. In haar Oranjeteneu. Te stralen met een KNVB brief in de hand. Een mooi beeld.
Ze rende gelijk naar boven om het goede nieuws aan haar zus te vertellen. Ondertussen wierp ik een blik op de namenlijst. Poeh, dat waren er nog best wel heel veel. Ik telde het rijtje snel en concludeerde dat er nog minimaal de helft af moet om een team te vormen. Dat zou dus weer zenuwslopend worden. Met wederom een kleine kans op een vervolg. Maar goed. Elke kans is er één. Dus gaan we er met volle moed weer tegenaan. En of ze na de volgende selectie nu wel of niet door is. Deze heeft ze in ieder geval al in de pocket.