De cirkel is rond

Al een hele tijd geleden schreef ik mijn laatste blog. Niet wetende de echt aller-allerlaatste nog moest komen. Want 10 jaar na dromen komen uit, is de cirkel nu echt rond. En hoe toepasselijk om dit blog te schrijven op Internationale Vrouwendag.

Even een sprongetje terug in de tijd. Naar december 2015 wel te verstaan. Het jaar waarin middelste dochter door niemand minder dan Dominique Janssen werd uitgekozen voor een FIFA 16-toernooi. En niet alleen Dominique deed hieraan meer. Maar ook Vivianne, Jill, Merel en Sari. Toen allemaal nog relatief onbekend. Maar na het winnen van het EK in eigen land niet meer weg te denken uit het Nederlandse voetbal. Door hen werd het vrouwenvoetbal definitief op de kaart gezet. Kleurden vele harten oranje. En kregen jonge meiden een eigen voetbaldroom.

Het was een fantastische dag, waar ook onze jongste telg bij was. Het was een maand voor haar eerste verjaardag. En toen al was ze een heerlijk kind, die alles goedlachs onderging. Na het FIFA 16-toernooitje trapten haar zussen nog een balletje met hun idolen. Maar tussen het voetbal door genoot de jongste volop van alle aandacht van de speelsters.

Fast forward naar november 2024. Jongste dochter is inmiddels geen kleine spruit meer. En zelf heeft ze haar hart dan wel verloren aan atletiek, maar de speelsters van het Nederlands elftal kent ze maar al te goed. Vooral van TV natuurlijk. Dus hoe gaaf dat ze kans kreeg om aan de hand van één van de speelsters mee het veld op te mogen lopen. En dat nog wel bij een wedstrijd tegen de nummer één van de wereld.

Ook voor mij was het een fantastische avond. Want tijdens het vooroefenen, mocht ik met haar mee het veld op. En eerlijk is eerlijk. Zodra je over de witte lijn stapt, voelt dat toch magisch. En als je dan in de line-up staat en het volkslied door de speakers schalt…mooier wordt het niet. Of toch wel?

Ja dus. Want we hadden natuurlijk geen idee met wélke speelster ze uiteindelijk zou meelopen. Dus toen ze samen met Dominique de spelerstunnel uitkwam, was het alsof alles op z’n plek viel. Dit had zo moeten zijn. En ik kan geen betere definitieve aflsluiting van mijn blogperiode bedenken.

Toen ik ooit met bloggen begon, was er zo goed als niets te vinden over meidenvoetbal. Dus ging ik het zelf maken. Omdat ik het leuk vond om te doen. Omdat al die meiden het verdienden. En omdat het simpelweg te mooi was om níet te vertellen. Maar vandaag, op Internationale Vrouwendag, is het tijd om los te laten. Want de verhalen worden nu verteld en geschreven door de speelsters zelf. Door de profs die op het hoogste niveau meedoen. Die laten zien dat ze thuishoren op het veld. En door al die meiden die hiervan dromen.

Voor mij zit het er op. Het meidenvoetbal is hier om te blijven. Mooier kan ik het niet afsluiten.