10, 9, 8… het moment is bijna daar … 7,6,5… je voelt de spanning langzaam opbouwen… 4,3,2,1… en daar komen ze! In een prachtig oranje tenue. De één aan de hand van een Noorse speelster, de ander aan de hand van Danique Kerkdijk. De gezichtjes een beetje gespannen. En tegelijkertijd glunderend van trots.
Het volgende moment staan ze netjes in een line-up. Het is koud. Mijn middelste dochter staat met haar handen in de mouwen de kou te verbijten. De Noorse speelster achter haar probeert haar warm te wrijven. Mijn oudste dochter staat met haar armen op de rug het publiek gade te slaan en het moment in zich op te nemen.
Er worden prijzen uitgereikt aan een aantal Nederlandse speelsters die meer dan 100 interlands hebben gespeeld. De volksliederen worden ingezet. Eerst het Noorse. De cameraman glijdt langs de rij. Mijn dochter spiekt nog even de camera in. Daarna het Nederlandse volkslied. Mijn oudste dochter zingt uit volle borst mee. Haar zusje playbackt zachtjes, ze staat immers voor de Noren. Een luid applaus klinkt en het publiek juicht uitzinnig.
En dan is het alweer voorbij. Hun ‘1-minute-of-fame’. De meiden rennen terug naar de spelerstunnel. Een glimlach van oor tot oor. Een kwartiertje later, omgekleed en wel,voegen ze zich bij ons op de tribune om de rest van de wedstrijd te kijken.
Vandaag is het de ‘day after’. En ze glunderen nog na. Ze raken er niet over uitgepraat. Hoe gaaf het was om mee te maken. Hoe geweldig het was om de sfeer te proeven. Dat ze in begin nog even zenuwachtig waren, vlinders in hun buik hadden. En hoe alle spanning wegviel toen ze het veld op liepen. Hoe overweldigend het was om het publiek te zien en vooral te horen. En ondanks het feit dat de Noren te sterk waren voor Nederland overheerst er hier maar 1 gevoel bij de meiden: ‘over een paar jaar willen we in de achterste rij staan!’
https://youtu.be/QhcsL2Wo6Ec
https://youtu.be/sfKFE7IGYPc