Stel je eens voor. Het is 2014, je bent een meisje van zeven jaar en je zit op voetbal. Hier trap je redelijk aardig een balletje. Dan heb je wat uit te leggen. Want meisjes voetballen niet. Van het vrouwen EK heeft nog nooit iemand gehoord. Laat staat van oranjemarsen of uitverkochte stadions waar de leeuwinnen worden aangemoedigd.
Je bent dus een beetje een broodje speciaal. En dan juich je samen met je grote zus ook nog eens net even voor een andere clubje dan de jongens uit je klas. Ook dan heb je wat uit te leggen. Maar dat deert je niet. Want als jij dat stadion binnenloopt weet je dat het goed zit. Als je bij een rondleiding het veld even mag betreden, voelt het alsof je een soort heilige grond aanraakt. En als je daar je eerste voetbalshirt in de fanshop koopt, draag je deze met trots.
Drie jaar later. Het is 2017 en de Leeuwinnen worden Europees kampioen. De straten kleuren oranje en het vrouwenvoetbal staat definitief op de kaart. Maar dat is niet het enige: voor het eerst in jouw leven wordt ook jouw club landskampioen. En ga je samen met je vader en zus naar de huldiging. Vanaf nu zit jouw club voor altijd in je hart.
Inmiddels schrijven we 2021, het zevenjarige meisje is ineens veertien. Ze voetbalt al jaren tussen de jongens, en heeft zelfs een tijdje mogen trainen bij het favoriete clubje van de kinderen uit haar klas. Een droom die uitkwam.
Nou ja, bijna dan hè. Want de echte droom is natuurlijk ballen bij haar favo club. Iets dat een aantal jaar geleden nog onmogelijk leek. Maar inmiddels timmert haar cluppie hard aan de weg. Dit seizoen zijn ze zelfs gestart met een team in de Eredivisie Vrouwen. Hoe gaaf! Ze doen het bovendien nog buitengewoon goed ook. Puur genieten dus. Het kan dus niet meer beter. Of toch wel?
Ja dus! Want ineens kreeg middelste dochter via haar voetbalclub een uitnodiging doorgestuurd. Met daarin groot het logo van haar dromen. Afkomstig van niemand minder dan @ManonMelis. Ze had een tip van haar scout gekregen en nodigde haar uit voor een training op Varkenoord. We keken elkaar aan. Het stond er echt. En het gevoel dat toen door haar heen ging, had geen uitleg nodig. Het was met geen pen te beschrijven.
Inmiddels is de training geweest en lijkt het een eenmalig iets te zijn. Een eerste kennismaking om de speelwijze en de ambiance te ervaren. Nou, dat is gelukt. En hoe! Ze vond het een superervaring. Dus ook al was dit misschien wel de enige keer. Krijgt het waarschijnlijk nooit een vervolg. Dit gaat ze nooit meer vergeten.
Eigenlijk kan ze nu gewoon stoppen met voetbal. Hoogtepunt bereikt. Al vrees ik stiekem dat de droom nu alleen maar groter is geworden. Dus wie weet. Misschien, wellicht, ooit. Met hard werken en een doel voor ogen. Zeg nooit, nooit. Heel af en toe kunnen dromen uitkomen.