Eindelijk

Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover. Ein-de-lijk. Want wat hebben ze er lang op moeten wachten! Maar liefst 5 maanden en 3 dagen om precies te zijn. Zo lang, dat eigenlijk niemand dacht dat het nog een keer zou gebeuren. Dat 19 november 2016 in de boeken zou gaan als een unieke gebeurtenis. En niet afgelopen zaterdag. Maar niets bleek minder waar. Want zaterdag verbaasden ze vriend en vijand. En totaal onverwacht.

Want ja, ga er maar aanstaan. Als onderste in de lijst. Met nul wedstrijden gewonnen en één gelijk gespeeld. Twee ontbrekende spelers en daardoor geen wissels. En dan spelen tegen de nummer 4. Die met een wedstrijd minder gespeeld, toch echt een paar posities boven ons stond. Vrij kansloos dus.

Die bewuste zaterdag 22 april, viel mijn oudste dochter in bij een ander team. Mijn middelste dochter had een thuiswedstrijd. En omdat ik bij onze kleinste grummel was, gaf me dat de gelegenheid om eindelijk weer eens een wedstrijd van haar te zien. Nou ja voor een deel dan. Want een hele wedstrijd kijken is nog te lang (en momenteel ook nog steeds te koud) voor de jongste telg. Ik besloot daarom naar de tweede helft te gaan.

Eenmaal aangekomen was de eerste helft nog net aan de gang. Aan een moeder langs de kant vroeg ik wat de stand was. 5-1. Hè bah, dacht ik. Gaan we weer.

Totdat het langzaam tot me doordrong.

Het was een thuiswedstrijd.

De moeder langs de kant zag mijn verbaasde blik.

‘Ja echt’, zei ze. ‘We staan vóór!’

Het nieuws daalde in.

We staan voor?!

En niet een beetje. Gewoon dik. En wat waren ze lekker aan het spelen. Er werd goed overgetikt. En de 2 meiden stonden achterin alles keurig dicht te houden. De tegenstander kwam er gewoon niet voorbij. Nou ja, bijna niet dan. Want net voor rust werd de 5-2 gescoord. Jammer, maar als ze dit spel wisten vast te houden was er geen vuiltje aan de lucht.

De tweede helft begon. En wat hadden ze een kansen! Ongelooflijk zeg. Een genot om naar te kijken. Uiteindelijk ging de bal er zelfs nog drie keer in. Het eindsignaal klonk. Langs de kans keken we elkaar vol ongeloof aan. Was dit zojuist echt gebeurd? Hadden we echt net een wedstrijd gewonnen? En niet nipt. Maar met 8-3?

Ik liep het veld op. Ondertussen kwam een vader van de tegenpartij naar me toe. Hij was onder de indruk van ons spel. En vond dat we een goed team hadden. Het best spelende team dat hij tot nu toe in de competitie had gezien. Ik keek hem een beetje verbaasd en lachend aan. De wereld op z’n kop.

Maar wat was dit mooi zeg. En zo ontzettend gegund. Al die keren dat het net niet lukte. Of heel erg niet lukte. En dat ze toch doorgingen. Elke week weer opnieuw. En nu dan eindelijk de beloning. Eindelijk een dikke, vette en enorm verdiende zege. Wat een ontlading. De enorme blijdschap was duidelijk van de gezichten af te lezen. En mijn dochter had weer even dat heerlijke winnaarsgevoel terug. Wat een mooi begin van de meivakantie.

 

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading