Mazzelaar

We rijden op tijd weg. Vriendin Y. en ik. Want met die files weet je het maar nooit. Onderweg blijkt echter weinig aan de hand. Maar goed ook. Want met één keer een te vroege afslag (ik zou toch zweren dat dit de goede was) en één keer een iets te korte bocht (hoe krijg ik dát nu weer voor elkaar), zien we daar dan toch ruim op tijd het stadion opdoemen.

De auto parkeren we iets verderop. Even later lopen we het plein over richting ingang. Daar worden we hartelijk welkom geheten door een gastvrouw: “Komt u voor…” Nog voor ze is uitgesproken knikken we beiden heel enthousiast. We worden doorverwezen naar de 2e verdieping. Daar aangekomen melden we ons bij de balie. Gelukkig. We staan op de lijst. Zij bij team Noorwegen. Ik bij team Duitsland. Geen idee nog wat dat betekent. Maar dat horen we ongetwijfeld zo wel. We lopen door richting ontvangstruimte.

En daar staat ‘ie.

In volle glorie.

Niks geen replica.

Maar de enige echte.

Ik kan ‘m zo aanraken. Als dat zou mogen tenminste. Maar helaas. Dat is niet de bedoeling. Dan maar een foto nemen. Zo dichtbij kom ik nooit meer. Wauw. Als mijn dochters dit eens wisten!

Daar zal het deze zomer dus allemaal om draaien. Om deze felbegeerde beker. Wie zal deze op 6 augustus mee naar huis nemen? Even droom ik weg. Ik zie een uitzinnige Oranje menigte. De enorme ontlading van de leeuwinnen. En Mandy die de beker trots omhoog houdt. Waarop het publiek nog harder begint te juichen. De Grolsch Veste trilt als nooit tevoren. Nederland kleurt Oranje.

“Wat kan ik voor u inschenken?” De vraag van de dame achter de bar brengt me weer terug in de realiteit. Ik bestel een koffie. We lopen nog even naar buiten om een blik te werpen op het stadion. De laatste zonnestralen geven de Galgewaard een prachtige aanblik. Hier gaat het straks allemaal gebeuren. En wij mogen daar bij zijn. Ik voel me een enorme mazzelaar.

Even later begint het plenaire gedeelte. Inspirerende woorden over gastvrijheid en het fantastische evenement dat voor ons ligt. Daarna gaan we in groepjes uiteen. Ik loop met mijn ‘Duitsland’- groepje mee. Blijkbaar hebben wij ons voor dezelfde activiteiten opgegeven. De indeling is gemaakt om elkaar te leren kennen. Om meer te weten te komen over wat van ons wordt verwacht. En wat wij terug kunnen verwachten.

Eén ding is zeker. Het gaat een unieke en onvergetelijke gebeurtenis worden. Voor Nederland. Voor de speelsteden. Voor het vrouwenvoetbal. Voor de Oranjeleeuwinnen. Voor alles en iedereen die er op wat voor manier dan ook bij is betrokken. En ik ben enorm dankbaar dat ik daar als vrijwilliger een ieniemienie onderdeeltje van mag zijn. 16 juli staat al maanden met grote letters in de agenda gemarkeerd. Nog 121 dagen te gaan. Ik kan niet wachten.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading