Afgelopen week betrapte ik mezelf er op dat ik met plezier stond te kijken naar de voetbalwedstrijd van mijn oudste dochter. Even was ik in de war. Stond ik normaliter dan niet te genieten?
En toen drong het langzaam tot me door. Ik stond naar een wedstrijd te kijken. En het ging nergens over. Althans niet echt. Tuurlijk, je wil als team winnen. En wellicht bepaalt het resultaat je ranking in de lijst. Maar dat is het dan. Er hing niet iets heel bepalends van af.
Hoe anders is dat de afgelopen jaren wel niet geweest. Moest je weer komen opdraven voor de zoveelste selectietraining. Ging je in ik weet niet hoeveel stappen terug van 30 (of meer) meiden naar 18. En als je daar dan eindelijk was, begon het hele circus opnieuw. Nooit eens even lekker relaxt voetballen. Nooit even genieten van waar je was. Altijd bezig met de volgende stap.
Topsport is hard. Zowel op het veld als langs de lijn. Want als het erop aankomt gunt niemand elkaar wat. Naarmate de belangen groter worden, worden de meiden op het veld steeds gemener (want ja, zo zijn meiden nu eenmaal). Zo ging het er steeds harder aan toe. En zonder scheids (die was er niet in de onderlinge potjes) of trainer die ingrijpt, kon dat vaak best ver gaan. Bizar eigenlijk als je daarover nadenkt. Want de kans op het blesseren van een (toekomstig) teamgenoot is op deze manier groot.
Maar ook langs het veld werd het grimmiger. Want tja, als een andere speelster een fout maakt, is dat wellicht gunstig voor je eigen kind. Gelukkig heb ik altijd een aantal moeders om me heen gehad die hier heel wat minder spastisch mee omgingen. Maar toch. Het ‘genieten’ wordt wel steeds minder als het steeds ergens over gaat.
Afgelopen week had middelste dochter haar derde (en laatste) training bij Ajax. En zelfs daar ging het weer ergens over. Want in het voorjaar komt een nieuwe groep bij elkaar voor drie trainingen. En uit deze groep en die van mijn dochter wordt dan een team geselecteerd voor het zogenaamde hoofdtraject. Dit team gaat dan in de vorm van een academie verder en zal dan één keer per maand blijven trainen bij Ajax. Hartstikke leuk natuurlijk. En tof dat Ajax dit überhaupt gaat doen. Het is immers weer een klein stapje in het vrouwenvoetbal. Maar toch. Zullen die meiden nu echt hebben genoten van het feit dat ze drie keer op De Toekomst mochten trainen onder leiding van de Ajax Vrouwen?
Er waren immers behoorlijk wat meiden echt Ajax fan. Met een droom ooit in dit shirt te mogen spelen. Hoe onbevangen kun je dan nog zijn? Met hoeveel plezier sta je dan op het veld? En hoe kijken hun ouders er naar? Iedereen ziet in zijn eigen kind toch de profvoetballer in spé.
Gelukkig had mijn dochter niet echt last van dit alles. Ze vond het leuk dat ze de kans heeft gekregen om er te spelen. En natuurlijk zou ze het ook leuk vinden om straks in het hoofdteam te mogen zitten. Maar ze is ook realistisch. De kans is niet groot. In haar groep zaten al een kleine 40 meiden. De nieuwe groep zal ook wel zo groot worden. Dus reken maar uit.
En ikzelf? Ik stond vooral te klappertanden langs het veld. Want wat was het koud! En weggedoken in mijn jas en sjaal, zag ik dat mijn dochter gewoon lekker stond te ballen. En dat maakte me enorm trots. Want wat is ze gegroeid als mens. Zo nerveus als ze vroeger was, zo prima vond ze het nu. En daar genoot ik met volle teugen van. Het maakt me dan ook helemaal niets uit of ze wel of niet in dat hoofdteam komt. Mijn kind is blij. En dus ben ik dat ook.
Wat leuk om het eens vanuit een heel ander perspectief te lezen. Super! Voor de website http://www.ajaxgodenzonen.nl waarop wij Ajax fanartikelen verkopen zijn wij nog op zoek naar een redacteur. Misschien iets voor jou? En anders blijven we dit blog lekker volgen! 🙂
Hi Jesse, dank je! Dat is een mooi compliment ?
Ik zie het wel voor me, je dochter in dat shirtje 😉
Mooi ? enne… hier een ❌❌❌-❤️ hoor! Maar ook niet tegen elke prijs!