En daar sta je dan. Zomaar ineens. Op een dinsdagavond. Totaal onverwacht. Je hebt er vurig op gehoopt. Dat het zou gebeuren. Ooit. Wellicht. Misschien. Maar dat was toekomstmuziek. Ruim 24 uur eerder leek het dan ook nog onvoorstelbaar. En nu werd het ineens werkelijkheid.
Ik zie je staan. Op je gezicht kan ik de spanning aflezen. En dat begrijp ik wel. Het is ook niet niks. Maar ik hoop dat je dit een beetje van je af kunt schudden. Je komt naar me toe en zegt dat het inspelen totaal niet ging. Balaanname, passen, niets lukte. Ik zie de radartjes in je hoofd draaien. En ik hoop maar één ding. Dat je het gevoel van de avond ervoor weer kunt terughalen. Die enorme blijdschap. Het ongeloof. Het gevoel van puur geluk. Dus zeg ik tegen je dat je maar één ding hoeft te doen: genieten.
24 uur daarvoor ging de telefoon. Eén van de stafleden van KNVB West. Er waren wat speelsters ziek. Of mijn dochter kon invallen tijdens een oefenwedstrijd? Even was ik in verwarring. Vroeg hij nu naar mijn middelste dochter? Die eerder tijdens de selectierondes al afgevallen was? Maar ik had het goed verstaan. Het ging om de MO12. Het ging om haar.
Even bleef ik perplex staan. Gelukkig herpakte ik me snel genoeg om ‘ja’ te kunnen zeggen. Ik hing op en mijn middelste dochter keek me inmiddels nieuwsgierig aan. Ik vertelde haar het nieuws. Ze sprong een gat in de lucht en maakte tegelijkertijd een vreugdedansje. Ze vloog me om de hals. Zo blij was ze. “Echt? Mag ik echt?”, vroeg ze vol ongeloof.
Wekenlang had ze hen iedere dinsdag gezien. Ze trainen namelijk maar één veld verder. Haar team en dat van de KNVB. Zij tot 19.00 uur. De KNVB meiden tot 19.30 uur. Elke dinsdag loopt ze er na de training dus langs. Op weg naar huis. En elke week voelt ze dan even die steek. Wat had ze daar graag gestaan.
Maar ze gaf de moed niet op. Want elke week werd ze er ook aan herinnerd dat ze dát wilde. Spelen bij de KNVB. En dus bleef ze trainen. Hopende dat ze een betere speelster zou worden. En dat ze een nieuwe kans zou krijgen. Ooit. Wellicht. Misschien. Wie weet volgend jaar? Als ze zelf officieel O12 is?
En nu kreeg ze zomaar ineens deze unieke kans in haar schoenen geworpen. Samen met twee andere meiden. Die ongetwijfeld ook een moment van enorme euforie hadden toen ze het bericht kregen. En stond ik dus blauwbekkend – want mèèèn wat was het koud – langs de kant. Te kijken hoe ze in een twingames setting, twee 8×8 wedstrijdjes speelde. Vooraf had ik haar voorbereid dat ze waarschijnlijk op de bank zou beginnen. Maar eenmaal daar bleek dat, door nog twee late afzeggingen, het team niet de luxe van wissels had. Ze mocht dus vol aan de bak.
En gedurende de wedstrijd zag ik haar groeien. En nee, de aannames en passings gingen inderdaad niet altijd goed. En ik zag hoe haar dat irriteerde. Waarom uitgerekend nu? Maar ik vond – en dat zeg ik natuurlijk als volkomen leek – dat ze prima kon meekomen. Ze werd niet ondergesneeuwd. En dus kwam er steeds meer ruimte om te genieten. En dat deed ze. Want ze kwam met een grote glimlach het veld af.
En misschien is dit wel de enige en laatste keer dat ze ooit het KNVB tenue gedragen heeft. Maar dat heeft ze dan maar mooi te pakken. Dat neemt niemand haar meer af.
Al smaakt het natuurlijk wel naar meer.
Dus wie weet.
Ooit. Wellicht. Misschien.
Go Juliet! Dikke knuffel!
?