Vandaag is het Paarse Vrijdag. Een dag waarop leerlingen, studenten en docenten op hun school kunnen laten zien dat ze tegen homofobie zijn. En dat kan al simpelweg door die dag iets paars aan te trekken. Het lijkt een klein statement. Maar helaas nog zo belangrijk. Want hoe normaal het in het vrouwenvoetbal anno 2020 ook is, op de middelbare wordt ‘gay’ nog steeds als scheldwoord gebruikt.
En dat is niet oké. Verre van zelfs. Persoonlijk vind ik het fantastisch dat rolmodellen als @merel23, @sheridaspitse of @svandesanden op hun insta kiekjes met hun geliefde delen. Zeker in de huidige tijd van ongezouten meningen, individualisme en lange tenen. Hoe mooi is het dan, om gewoon mensen te zien die dol op elkaar zijn.
Maar wanneer werd dat voor hen eigenlijk ‘gewoon’? Toen ze jong waren was er ongetwijfeld een periode dat ze onzeker waren. De hele puberteit is sowieso al heel verwarrend. Wanneer beseften ze dat ze ‘anders dan anderen’ waren? En nog belangrijker: wanneer beseften ze dat iedereen eigenlijk ‘anders dan anderen’ is. En dat ‘anders zijn’ dus heel ‘normaal’ is?
Maar even terug naar de middelbare. Want daar is het dus nog helemaal niet normaal. Daar lopen al die pubers met gierende hormonen. Op zoek naar zichzelf. En naar een manier om erbij te horen. Om niet op te vallen. En op te gaan in de massa.
Dus hoe fijn is het dan dat er meiden rondlopen. Die wel opvallen. Niet omdat ze dat opzoeken. Maar gewoon. Omdat ze bijvoorbeeld niet op hockey zitten. Maar op voetbal. Dan ben je dus per definitie anders. En ‘gay’. Dat moet wel. Anders zou je wel een andere sport kiezen. Toch?
En dat moet je als stoere voetbalchick dan maar allemaal over je heen laten komen. Want als je het ontkent geloven ze je niet. En als je het toegeeft word je een nog groter mikpunt van spot. Als je ze negeert, gaan ze er harder in. En als je het zat bent, en je fysiek laat gelden, dan krijg je de schoolleiding op je dak en ligt een schorsing op de loer. Kortom, je bent hoe dan ook de sjaak.
En dat terwijl je er zelf nog helemaal niet mee bezig bent. En het de rest sowieso geen bal aangaat. We hebben met z’n allen nog een lange weg te gaan. En helaas kan ik de wereld niet veranderen. En het puberbrein al helemaal niet. Dus heb ik twee keuzes. Niets doen en hopen dat het ooit beter wordt. Of een klein statement maken. Voor het nieuwe normaal. En al is het een druppel op een gloeiende plaat. Elk statement is er een. Dus verruil ik vandaag het oranje even voor paars.
Mijn nichtje heeft ons van de week verteld dat ze op mensen valt en nu een vriendin heeft. Ik vroeg me eigenlijk af waarom dat zo veel meer aankondiging vergt dan toen ze met haar eerste vriendje thuis kwam. Wat is er nou raar aan om te zeggen: Dit is mijn nieuwe vriendin en we zijn superverliefd. Eigenlijk was ze het met mij eens en toen familie dingetje rondging in de app, vroeg ze “is het met aanhang?” en het antwoord ja was zei ze “Oh dan vraag ik of T zin heeft om de familie gekte te beleven”
Heel 2020, maar omdat ik niet weet of T ook zo open is met haar familie en vrienden, en ik ook geen idee heb of we gemeenschappelijke kennissen hebben die ook nog op mijn/onze FB zitten, noem ik T nog even T en niet haar volledige naam
Ja precies wat je zegt! Ik vind het ook bizar dat het nog steeds zo’n ding is en een aparte aankondiging nodig heeft. Net zo goed als dat het anno 2020 blijkbaar nog nodig is om uit voorzichtigheid alleen een voorletter te gebruiken (al is dat vanuit privacy sowieso wel beter om te doen online als je het over een ander hebt, die daar niet om heeft gevraagd, maar dan heeft het een andere reden). We hebben nog een lange weg te gaan met z’n allen vrees ik.
En trouwens een super reactie van jou naar je nichtje! 💜