Keuzestress. Mijn oudste dochter heeft er geregeld last van. Het maakt eigenlijk niet echt uit waarover het gaat. Keuzes maken is gewoon niet zo haar ding. Ze doet het dan ook liever niet. Tot vanochtend. Toen was ze ineens heel duidelijk.
En dat terwijl ik had verwacht dat ze juist nu moeite zou hebben. Maar niets bleek minder waar. Ze had het ook al een beetje zien aankomen. Een blik in de agenda deed namelijk al het ergste vermoeden. En een appje een uur later van haar trainer bevestigde haar voorgevoel. Zaterdag moet ze om 8.15 uur verzamelen. Acht uur vijftien. Ze herhaald het even en keek me betekenisvol aan.
En ik wist gelijk wat ze bedoelde. Maar toen ze het niet veel later hardop zei, was ik toch even verrast. Nou ja heel even dan. Want ik was vooral trots. Ze had namelijk zojuist een super moeilijke beslissing gemaakt. Ze verkoos haar wedstrijd boven die van de Leeuwinnen. Ze vond het belangrijker om fris op het veld te staan, dan haar favoriete team aan te moedigen in hun strijd naar het felbegeerde WK ticket. Ze wilde liever zeker weten dat ze alles had gegeven op het veld, dan achteraf te moeten zeggen ‘had ik maar’. Ze koos voor de leeuw (de sponsor op haar shirt) in plaats van voor de leeuwin. Ze koos voor haar team.
Persoonlijk vind ik dat een bijzonder dappere en vooral verstandige keuze voor een meisje van dertien. Want ik weet hoe graag ze naar die wedstrijd had gewild. Hoe Oranje haar hart is. En dat ze juist zo blij was dat ze nu weer eens een keertje in de buurt speelden. Op nog geen klein halfuurtje bij ons vandaan. Hoeveel meiden zouden in haar geval niet gezwicht zijn? Want laten we eerlijk wezen. Op deze leeftijd maak je nu eenmaal niet snel dit soort rationele keuzes.
Sterker nog, ik zou eerder verwachten dat ik de verstandige had moeten zijn. Dat ik de verantwoording had moeten nemen. En stiekem ben ik blij dat dit niet hoefde. Want mijn hart is ook Oranje. En ik had het haar heel erg gegund. Maar ja. Ze heeft natuurlijk helemaal gelijk. De wedstrijd duurt tot kwart voor tien. Voordat je dan het stadion uit bent. En in de file de snelweg opgereden bent. We zouden mazzel hebben als we half elf thuis zouden zijn. En dat is echt te laat met zo’n vroege wedstrijd voor de boeg.
Maar goed. Hoe wijs dit besluit ook is. Ik zit nu wel met een kaartje te veel. We gaan namelijk altijd met z’n vijfjes. Vriendin Y. met dochter L. En ik met mijn meiden. Een soort van familiedingetje. En nu dus met een lege plek. Eentje maar. Wie ga ik daar blij mee maken? Een simpele vraag. Maar ineens begrijp ik die keuzestress van mijn dochter een beetje. Daar ga ik de komende dagen ook last van hebben vrees ik. En nu maar hopen dat mijn dochter zaterdag een fantastische wedstrijd speelt. Is het niet voor niets geweest. Oh en dat de Leeuwinnen dat ticket binnen harken. Ik teken ervoor.